Om de beurt
zijn we sterk genoeg
“We stonden ’s morgens vroeg op, de kinderen waren enthousiast. Allemaal hadden we zin in een dagje uit. Zo zijn we van huis gegaan, niet wetende dat deze dag zo’n nachtmerrie zou worden.” Selma, haar man en hun dochters Sania (17), Chaand (13) en jongste zoon Farhan (9) genieten enorm van deze dag. Tot de vrolijke stemming volledig omslaat als Chaand een kart-ongeluk krijgt. Ze raakt zwaargewond aan haar hoofd.
Moeder Selma: “We beleefden het ergste moment van ons leven. Ik dacht mijn kind te verliezen, had totaal geen kracht meer en ging onderuit.” Ze heeft bewondering voor haar man en oudste dochter. “Zij waren op dat vreselijke moment zo koelbloedig.”
Lang wachten
Chaand werd per ambulance naar Isala in Zwolle gebracht, waar de artsen voor een uitdaging stonden. Tijdens de elf uur durende operatie wilde Selma alleen maar zo dicht mogelijk bij haar dochter blijven. “We zijn heel goed opgevangen. We konden in de Huiskamer wachten en de vrijwilliger regelde een extra kamer met opklapbedden voor ons.” Ook oudste zoon Taylan (23) kwam naar het ziekenhuis. Samen hebben ze tot diep in de nacht gewacht tot de operatie voorbij was.
Omringd door familie
Twee nachten zijn ze met z’n allen in het ziekenhuis gebleven. Veel familieleden en vrienden kwamen naar het ziekenhuis om ze te ondersteunen. Selma: “Het is heel mooi om te zien dat je niet alleen bent.” Daarna verhuisden ze naar het Ronald McDonald Huis. “Ik ken de Ronald McDonald Huizen al meer dan twintig jaar en vond dit altijd een goed initiatief voor ouders om dicht bij hun zieke kind te kunnen zijn”, vertelt Selma. “Nooit had ik kunnen denken dat ik daar zelf terecht zou komen. En Chaand wilde niet alleen zijn. Om en om zijn mijn man en ik bij haar blijven slapen in het ziekenhuis, samen met haar broer of zus. De andere gezinsleden sliepen dan in het Huis, waar we geweldig zijn opgevangen door de vrijwilligers.”
'Als wij niet zo’n hechte familie waren, zouden we dit misschien niet overleefd hebben als gezin'
Geen seconde alleen
Niets is belangrijker op zo’n moment dan bij elkaar te zijn, ervaart Selma. “We hebben Chaand geen seconde alleen gelaten. Je leeft met onzekerheid, weet niet wat er gaat gebeuren. Het moment dat haar gezicht een beetje kleur kreeg, na zes à zeven dagen, en dat zij weer wat levendiger werd, toen zag ik een lichtje en dacht ik: ze gaat het redden.” Na twee weken mocht Chaand naar huis. Wel heeft ze dan nog veel zorg nodig. Ze mag geen druk op haar hoofd hebben en niet op haar hoofd liggen. “Als moeder kun je dan ook niet gaan slapen. Ik heb nachten met haar opgezeten.”
Er zijn voor elkaar
Ook de andere kinderen krijgen veel te verwerken en hebben aandacht nodig. Zij zagen het ongeluk gebeuren en beleven flashbacks. “Mijn man heeft zich heel sterk en dapper moeten houden voor mij en de kinderen. Als wij niet zo’n hechte familie waren, zouden we dit misschien niet overleefd hebben als gezin. Soms wordt het te zwaar om te dragen, maar we kunnen elkaar opvangen. Om de beurt zijn we sterk genoeg. Als we het allebei moeilijk hebben, zijn de kinderen er voor ons, zelfs de jongste, ieder op zijn eigen manier.”
Chaands toekomst ziet er na het ongeluk heel anders uit. “Dat is best zwaar. Ze heeft nog een lange weg te gaan. Toch kunnen we ook relativeren. En we zijn dankbaar. Het had nog erger kunnen aflopen. Ze is bij ons. Ze praat met ons. Ze lacht met ons.”