Verrast worden door drie meisjes

Dat Nadine zwanger was van een drieling, kwam als een grote verrassing. “Op de eerste twee echo’s zagen we een tweeling. Bij de derde echo zagen we meteen drie zakjes met een kloppend hartje. Vader David: “Ik krijg er nog kippenvel van als ik aan dat moment terugdenk.”

Binnen drie minuten

In Leiden is er geen plek in het ziekenhuis voor een drieling en Nadine gaat met spoed met de ambulance naar het HagaZiekenhuis in Den Haag. Daar blijkt dat ze volledige ontsluiting heeft. Puck komt als eerste, maar ze ligt in een stuit en de gynaecoloog besluit een keizersnede uit te voeren, onder volledige narcose. David: “Pucks hartslag viel ook steeds weg tijdens een wee.” In een overvolle operatiekamer komt Puck huilend ter wereld. Binnen drie minuten zijn ze er alle drie: Puck, Noa en Jalou.

Eigen plekje

David: “Na alle controles bleek dat ze het goed deden. Dat was zo’n opluchting. Ik was trots: we hadden drie dochters gekregen!” Die avond ontmoet ook Nadine haar kinderen: “Ze lagen met zijn drieën op een zaaltje, in alle rust.” David en Nadine kunnen terecht in het Ronald McDonald Huis in Den Haag, op loopafstand van hun dochters. Nadine: “Het voelde daar zo fijn, als een soort van thuis. Dat we zo dichtbij waren, was heel belangrijk voor ons. We hadden anders nooit zoveel voor onze dochters kunnen zorgen. Bovendien kolfde ik elke drie uur, dat had nooit vanuit ons eigen huis gekund.”

Ook oudste zoon Tigo (toen 1) verblijft regelmatig in het Huis. “Hij sliep achter een soort kamerscherm, zodat hij zijn eigen plekje had. Dan namen we de babyfoon mee naar de meisjes. Zo dichtbij waren we.”

‘Het was fijn om zo dicht bij Puck te zijn, ik was samen met haar aan het overleven’

Puck gaat hard achteruit

Op een nacht, als Nadine op de kamer van haar dochters wil kolven, gaat Puck ineens hard achteruit. “De verpleegkundigen waren met haar bezig, omdat ze een zielig huiltje had. De kinderartsen kwamen en vonden bloed in haar ontlasting. Terwijl ze haar onderzochten, stroomde er ineens een flinke hoeveelheid bloed uit haar. Iedereen schrok. Puck moest met spoed naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht, met een speciale couveuseambulance. David ging met Puck mee, ik bleef bij onze andere dochters in Den Haag. Ik wist: Puck is in levensgevaar.”

Een beetje ademhalen

David: “In Utrecht lag het plan voor een operatie al klaar, maar de kinderarts koos er uiteindelijk voor om af te wachten.  Dat bleek de goede keuze te zijn. Op de intensive care voor baby’s in Utrecht liggen de allerziekste kindjes van Nederland, met alle toeters en bellen. En onze dochter lag ertussen. Puck kreeg een speciaal infuus voor haar voeding. Met de eerste poepluier zonder bloed waren we echt blij. Na een week in angst – zou Puck beter worden? – konden we weer een beetje ademhalen.”

David verblijft die week in Ronald McDonald Huis Utrecht. “Het was fijn om zo dicht bij Puck te zijn, ik was samen met haar aan het overleven. Het Huis was prettig, maar het was moeilijk om uit elkaar te zijn.” Nadine: “We facetimeden in de avond als we aan het buidelen waren en zongen soms zachtjes slaapliedjes voor de meisjes.”

Buidel Puck naar huis

Na een spannende week in Utrecht worden de meisjes weer herenigd in Den Haag. Jalou en Noa mogen na een maand naar huis, Puck volgt twee weken later. “Toen we weggingen uit het Huis, was dat een hele onderneming, omdat we zoveel spullen hadden verzameld”, lacht Nadine. De eerste weken met twee kinderen thuis en één in het ziekenhuis zijn hectisch. “Het was belangrijk om veel te buidelen met Puck, omdat dat helpt bij het groeien. Daarom maakten we een schema met de opa’s en oma’s om elke dag twee tot drie uur naar Puck te gaan: ‘Buidel Puck naar huis’.”

Rustig samen eten

Nadine: “De drie meiden zijn nu vrolijke, ondernemende 1-jarigen die heerlijk met elkaar kunnen spelen. We kijken zeer positief terug op onze tijd in het ziekenhuis en in het Huis. Het is prettig om een schone, mooie plek te hebben, waar je je kunt terugtrekken en toch dichtbij bent. Het fijnst vond ik de momenten waarop we konden koken en Tigo aan het spelen was. Hij was helemaal gek van al het speelgoed daar, en wij konden even rustig samen eten. Wekelijks werd er gekookt en daar maakten we graag gebruik van. We hebben zoveel lieve mensen ontmoet. Mensen die zo goed voor ons en onze dochters hebben gezorgd. Het klinkt misschien gek, maar door hen had ik de periode in het Haga en het Ronald McDonald Huis niet willen missen.”