Vanaf haar geboorte lag Emma
elk jaar maandenlang in het ziekenhuis
Pas dertien, en nog geen jaar zonder ziekenhuisopname. Emma wist niet beter. Wonder boven wonder is ze genezen verklaard. Een bevrijding, bovenal voor haarzelf, maar ook voor haar ouders Barbara en Pim en broer Jesse. Als gezin beginnen ze ‘opnieuw’. De steun die ze kregen van Ronald McDonald Huis Den Haag en van haar kinderarts zullen ze nooit vergeten.
Kort na haar geboorte werd Emma opgenomen omdat ze gewicht verloor door onophoudelijk spugen. Al snel maakte die narigheid plaats voor ernstige obstipatie. Triest genoeg een blijvertje. Het Franciscus Gasthuis verwees Emma door naar het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag, waar maandenlange opnames volgden – jaren achtereen.
De angst bleef
Barbara sliep doordeweeks in Ronald McDonald Huis Den Haag, Pim en broer Jesse in het weekend. De oorzaak van de obstipatie hebben de dokters nooit achterhaald. Als Emma werd ontslagen uit het ziekenhuis was het gezin blij, maar de angst voor wanneer het weer zou gebeuren, bleef. Emma had PEG- en maagsondes en dronk laxeermiddel. Niets verhielp haar probleem écht.
Normaal kind
Tot nu. Vanaf het moment dat Emma ongesteld werd, verdween haar ziekte als sneeuw voor de zon. Barbara: “Haar arts vertelde dat hormonen obstipatie vaak verergeren, maar dat sommige meisjes door hun menstruatie eroverheen groeien. Emma is een van de gelukkigen.”
“Met Emma gaat het helemaal fantastisch”, glundert Pim. “Eindelijk is ze een ‘normaal’ kind dat geen medicijnen meer nodig heeft.” Dat laat haar broer Jesse niet onberoerd. In de weekenden tijdens Emma’s opnames was hij altijd in het Ronald McDonald Huis en doordeweeks moest hij het zonder zijn zusje en moeder doen. Barbara: “Ook voor hem zijn de afgelopen jaren erg zwaar geweest.”
Lovende woorden
“Het contact met het managementteam en de vrijwilligers van het Ronald McDonald Huis is al die tijd enorm belangrijk geweest”, blikt Barbara terug. “Als ik aankwam in het Huis, was er altijd iemand bij wie ik mijn hart kon luchten. Ook hadden we goede gesprekken met andere ouders die er regelmatig logeerden.”
Lovende woorden heeft het gezin ook voor het medisch personeel van het Juliana Kinderziekenhuis. Pim: “Ik denk dat wij geen betere arts konden treffen. Zij liet alle beslissingen over Emma’s behandeling aan ons, omdat wij haar elke dag zien. Dat was mooi.”
'Er was altijd iemand in het Huis bij wie ik mijn hart kon luchten.'
Afscheid nemen
Afscheid nemen van dit deel van hun leven – Emma’s gezondheids- problemen en alles wat daarbij hoorde – vinden de ouders heel emotioneel. Barbara: “Tijdens het laatste gesprek met haar arts hebben we allemaal gehuild. Omdat het heerlijk is dat Emma beter is. En tegelijkertijd ook om de band met de dokter. Het voelde altijd vertrouwd.” Pim: “Na dit laatste gesprek wilde Emma speciaal naar het Ronald McDonald Huis, om ook de manager daar voor de laatste keer gedag te zeggen. Die zei: ‘Ik heb Emma nog nooit zo gelukkig gezien.’”
Als onderdeel van het afscheid sprak het gezin in december op een bijeenkomst van de Business Breakfast Club van Ronald McDonald Huis Den Haag. Ze vertelden over alle hulp die ze hadden gekregen. Barbara: “Dan realiseer je je goed wat een belangrijke rol het Huis in ons leven heeft gespeeld. We konden hier ontsnappen aan het ziekenhuis, weer even ouder zijn en geen verzorger.” Volgens Barbara en Pim begint het gezin ‘opnieuw’. Barbara: “Het is een nieuwe start. En we hebben dit jaar een hoop om op te proosten.”