Twee moeders
voor altijd verbonden
In juni 2007 ontmoeten Mirjam en Maaike elkaar. Het eerste contact verloopt met een lach, ondanks de zorgen om hun zonen op de IC. Maaike: “Tijdens de artsenvisites op de afdeling, wachtten wij dichtbij in de hal, bij de rode bankjes. Daar raakten we aan de praat over het kindje dat met beide benen in het gips in zijn bedje lag. Mirjam zei: ‘Dat is mijn zoon Mats.’ Het ijs was meteen gebroken.”
Vanaf dat moment trekken ze samen op. Kort daarna nemen Mirjam en haar man hun intrek in het Ronald McDonald Huis. Maaike en de vader van haar kinderen verblijven daar dan al even. Een periode van samen lief en leed delen breekt aan.
Meteen de diepte in
Maaike: “De mannen konden het ook goed met elkaar vinden. Hun manier om met de situatie om te gaan, was galgenhumor. Uiteindelijk hielp ons dat allemaal de zware dagen te relativeren. Op de kinder-IC gebeurt elke dag veel, niet alleen met je eigen kind, je krijgt dat allemaal mee. Daarbij is er de onzekerheid, je weet niet of jouw kind het redt of niet. Onze vriendschap begon daardoor meteen diep. Iemand leert je kennen op het dieptepunt van je leven, je bent niet zoals je normaal bent.”
Wonderlijk afscheid
Na ruim een halfjaar overlijdt Maaikes zoon Tys. Mirjam zou die ochtend niet in het ziekenhuis zijn, maar door een wonderlijk toeval is ze er wel en kan ze afscheid nemen. Mirjam: “We zeiden vaak tegen elkaar: ‘Mats en Tys hebben een lijntje.’ Als het met de een beter ging, dan volgde de ander en omgekeerd. Bijzonder genoeg ging het na het overlijden van Tys met Mats snel een heel stuk beter. Daarom zeggen wij dat Tys zijn laatste krachten aan Mats gegeven heeft. Dat vinden we allemaal een mooie gedachte, nog steeds.”
Delen zonder woorden
Zowel Maaike als Mirjam kreeg nog een zoon en hun vriendschap is nog even diepgaand en belangrijk als toen die begon. Maaike: “De moeilijkste periode in ons leven hebben we kunnen delen. Waar andere vrienden een luisterend oor en een knuffel konden bieden, wist Mirjam wat ik meemaakte zonder dat ik iets hoefde te zeggen. Die extra dimensie is er nog steeds. We delen ook veel normen en waarden, wat natuurlijk ook bepaalt of een vriendschap standhoudt. Daarvoor is meer nodig dan alleen de gedeelde ervaring, hoe ingrijpend die ook was.”
Mirjam: “Na het overlijden van Tys gaven mensen om ons heen onze vriendschap weinig kans. Maaikes gedachte dat Tys doorleeft dicht bij Mats, dat hun lijntje nog steeds bestaat, zo voel ik dat ook. Zowel de kinderen als wij zijn voor altijd verbonden, daar ben ik heel erg dankbaar voor.”