"Te vroeg" - Column door Jan Versteegh
35 jaar geleden kwam ik te vroeg op de wereld. Veel te vroeg, tien weken om precies te zijn. Een goede start was het niet. “Ga er maar van uit dat hij het niet redt”, zei de arts bij mijn geboorte. Nu ik zelf vader ben, besef ik pas echt wat voor heftige tijd dat moet zijn geweest voor mijn ouders.

Twee lange maanden lag ik na mijn geboorte in het ziekenhuis. In een couveuse, fototherapie vanwege geel zien, meerdere hartstilstanden: ik heb het allemaal gehad. Na een hersenbloeding werd het nog spannender; ik had halfzijdig verlamd kunnen raken. Maar ik had ontzettende mazzel, ik ben nu alleen half doof. Tijdens die ziekenhuisperiode wilden mijn ouders niets anders dan bij mij zijn. Maar bij het ziekenhuis waar ik lag, was toen nog geen Ronald McDonald Huis. Dus reden zij elke dag op en neer. Nu is dat gelukkig anders. Want terwijl ik in die couveuse mijn best deed heel hard te groeien, werden de eerste Huizen in Nederland geopend. Inmiddels staat de teller op 12 Huizen, 12 Huiskamers en 3 vakantiehuizen. Dit jaar viert het Ronald McDonald Kinderfonds dezelfde mijlpaal als ik: 35 jaar. Dus als ik straks op mijn verjaardag 35 kaarsjes in één keer uitblaas – uiteraard met hulp van mijn dochtertjes – doe ik dat, als trotse ambassadeur, ook voor het Kinderfonds.
"Ronald McDonald Huizen zijn onmisbaar"
Toen Jan Versteegh in het ziekenhuis lag als kind, was daar nog geen Ronald McDonald Huis. Gelukkig is dat nu, 35 jaar later, heel anders. Ouders verblijven op loopafstand van hun zieke kind. Jan: "Het was voor mijn ouders veel fijner geweest als ze dichtbij hadden kunnen logeren. Ronald McDonald Huizen zijn onmisbaar." Het Kinderfonds kan deze warme plek alleen bieden dankzij donateurs, sponsoren en vrijwilligers. Help jij mee?