Scott en Glenn vergeten soms te ademen
René en Lidy verwachten een tweeling en Lidy heeft al vroeg tijdens de zwangerschap ‘nesteldrang’: de namen zijn bedacht, de geboortekleertjes liggen klaar en thuis is alles al volledig ingericht voor de komst van de tweeling. “Zelfs de vluchttas had ik net een paar dagen eerder al ingepakt en klaargezet”, blikt Lidy terug. “Alsof ik iets voorvoelde.”
Lidy is ruim 26 weken zwanger als ze plotseling buikpijn krijgt. Ze denkt aanvankelijk aan bandenpijn, wat niet ongebruikelijk is in deze fase van de zwangerschap. Maar als de pijn aanhoudt en zelfs erger wordt, rijst het vermoeden dat het weleens weeën zouden kunnen zijn.
Mooi moment
Wanneer Lidy’s vliezen breken, wordt ze in een ambulance met gillende sirenes naar UMC Groningen gebracht. Daar blijkt er, ondanks de toegediende weeënremmers, geen houden meer aan. René: “Scott wilde er echt uit en werd diezelfde avond nog geboren.” Heel even mag hij op Lidy’s buik liggen. Lidy: “Dat was een heel mooi moment te midden van alle hectiek.” Daarna wordt Scott weggebracht naar een medisch team dat hem verzorgt en klaarmaakt voor de intensive care.
Tweelingbroer Glenn is ondertussen overdwars in Lidy’s buik komen te liggen. Zijn hartslag daalt en uiteindelijk komt hij, met de navelstreng om zijn nek, vanuit een stuitligging ter wereld. Ook hij wordt naar de intensive care gebracht. René: “Ondanks de extreme vroeggeboorte zeiden de artsen dat de jongens relatief gezien een goede start hadden gehad.”
Veilig gevoel
Acht dagen na de bevalling, midden in de corona-lockdown, checkt het stel in bij Ronald McDonald Huis Groningen. René: “De lockdownmaatregelen waren voor ons met onze kwetsbare kindjes eigenlijk heel fijn: alles werd ontzettend goed schoongehouden en er mocht geen bezoek komen. Dat voelde veilig.” Lidy: “Het is heel fijn hoe je ontlast wordt in het Huis. Dat er handdoeken zijn en bedlinnen. En dat je een fiets kunt lenen, zo fijn.” René: “En niet te vergeten de lekkere koffie.” Lidy: “Het idee dat je als je midden in de nacht gebeld wordt, binnen een paar minuten bij je kindjes kunt zijn, geeft zoveel rust.”
Scott en Glenn liggen in totaal vijf weken op de intensive care. In die periode hebben beide jongens hun eigen hobbels te overwinnen. Scott kampt met een ontsteking door de lijn die in zijn lichaam is aangelegd en Glenn heeft een bloedtransfusie nodig vanwege een bacterie. Maar desondanks gaan ze goed vooruit en verdubbelt in zes weken tijd hun gewicht. Lidy: “Mede dankzij de borstvoeding, die ik kolf en de jongens via een sonde toegediend krijgen. Dat is niet gemakkelijk, sowieso al niet. Maar als je pasgeboren baby’tjes in het ziekenhuis liggen, heb je wel de gebroken nachten door het kolven, maar niet de troost en de intimiteit van je kindjes die tegen je aan liggen.”
‘Het idee dat je binnen een paar minuten bij je kindjes kunt zijn, geeft zoveel rust’
Vertrouwen krijgen
Inmiddels zijn Scott en Glenn van de intensive care af en verblijven ze op een highcareafdeling. Lidy: “Het gaat steeds beter met ze. Wel vertonen ze allebei prematuur gedrag. Soms vergeten ze bijvoorbeeld te ademen. In het begin is dat heel spannend en schrik je, maar ze worden heel goed gemonitord en je leert zelf ook vertrouwen te krijgen. Als alles goed blijft gaan, mogen we op de uitgerekende datum eindelijk naar huis.”