Sarah zou de geboorte niet overleven

Tegen alle verwachtingen in ontwikkelt Sarah zich in Yolanda’s buik en neemt het vocht in haar lijfje af. Yolanda: “Het was een heel pittige zwangerschap. En ook na de bevalling was alles nog onzeker.” 

Sarah gaat na haar geboorte meteen naar de afdeling Neonatologie. Als ze negen dagen oud is, krijgt ze een zware openhartoperatie. Daarvan herstelt ze goed. Begin december, als ze een maand thuis zijn, krijgt Sarah het benauwd. Ze wordt geïntubeerd en met spoed met de ambulance naar Groningen gebracht, waar ze twee weken aan de beademing ligt.

Goud waard

Yolanda: “De eerste nacht verbleven we in een hotel, waar alleen maar blije mensen waren die zich verheugden op de feestdagen. Dat was zo naar. Wij liepen er verdwaasd tussendoor, op zoek naar rust, die we niet vonden. De volgende dag was er plek in Ronald McDonald Huis Groningen. Het voelde meteen vertrouwd.” Dennie: “We noemden het meteen ‘thuis’ en zeiden ‘we gaan naar huis’.” 

Yolanda: “In het Huis hoef je niks, maar als je even iets wilt delen, kan dat gewoon, bijvoorbeeld als je met de was bezig bent. Er is altijd een vrijwilliger die een luisterend oor biedt, zo fijn. En dat we een fiets konden lenen, was goud waard.” Yolanda: “Door de zorgen die je hebt, gaan de feestdagen een beetje aan je voorbij, maar we hebben ze toch gevierd. Op kerstavond werd er in het Huis gekookt voor alle gezinnen. Wij hadden onze zoon Mart beloofd die dag bij McDonald’s te eten. Maar het toetje aten we in het Huis, samen met de andere ouders. Familie en vrienden kwamen ook langs met kerst, ze hebben in het Huis lekker voor ons gekookt. Zo fijn dat dat gewoon kon.” Dennie: “Het best denkbare kerstcadeau kregen we op tweede kerstdag: Sarah mocht van de intensive care af. Op oudejaarsdag werd ze overgeplaatst naar een ziekenhuis dicht bij ons eigen huis.”

‘Familie kookte met kerst voor ons in het Huis, zo fijn dat dat gewoon kon’

Verschil maken

Yolanda: “Het Huis heeft ook tijdens latere opnames van Sarah echt het verschil gemaakt voor ons. Zo hebben we nog steeds contact met andere ouders die er met ons verbleven. Mensen zeggen vaak: ‘ik kan het me voorstellen’. Heel lief bedoeld, maar dat is echt niet zo. Mensen die ook in een Ronald McDonald Huis verblijven wel.” Dennie: “Voor Mart was het Huis ook fijn. Hij zag het echt als een vakantieplek. Een Huis met veel speelgoed en een speeltuin om de hoek. Hij vraagt weleens wanneer we er weer heen gaan.” 

Yolanda: “Sarah is nu bijna twee. Lichamelijk gaat het heel goed met haar. Tegelijkertijd blijft ze ook een meisje met een zeldzame aandoening en zullen we nooit ‘klaar’ zijn. Zo is ze aan haar buikwand geopereerd en wordt ze binnenkort behandeld voor lymfeoedeem. Ook het vel in haar nekje wordt nog geopereerd. Het is een pittige puzzel, maar we zouden alles zo weer overdoen. Sarah is het blijste kind ooit. Mart is stapelgek op haar. En wij zijn ontzettend dankbaar.”