Opa en oma waren er altijd
De ouders van Wendy ondersteunen haar en haar partner Bas waar en wanneer ze maar kunnen. Ook als Wendy na 24 weken en 6 dagen vrij plotseling bevalt van Jordy. Hij is prematuur, maar maakt een goede start. Na meer dan drie spannende maanden van ziekenhuisopname in Rotterdam mag Jordy eindelijk mee naar huis. En dan gebeurt er iets waar niemand op rekent.
Na twaalf lange jaren van proberen, raakt Wendy – dankzij een IVF/ICSI-traject – eindelijk zwanger. Die zwangerschap lijkt in eerste instantie goed te gaan. Totdat Wendy in week 24 licht bloedverlies heeft. Ze heeft op dat moment al 1 tot 2 centimeter ontsluiting en een uitpuilende vruchtzak. Wendy: “De blik van de gynaecoloog zei eigenlijk al genoeg, en voordat ik er erg in had, lag ik in de ambulance. Al kletsend, want ik voelde me prima.” Eenmaal in het ziekenhuis proberen de artsen er van alles aan te doen om de bevalling uit te stellen. Maar ze kunnen niet voorkomen dat Jordy enkele dagen later toch geboren wordt. “Op 26 februari 2019. Hij woog toen 850 gram…”
Met eigen ogen zien
Vol trots vertellen beide ouders over Jordy. Hoe hij op dat moment was en wat hij deed. Een temperamentvol mannetje. Vrolijk en eigenwijs. Op de neonatale intensive care unit (NICU) plaste hij naast zijn katheter en trok hij met zijn kleine armpjes de beademing eruit: een passage uit zijn dagboekje. In de tijd dat Jordy op de NICU ligt, verblijven Wendy en Bas vlak bij hem in Ronald McDonald Huis Sophia Rotterdam. “In het Huis voelden wij ons gesteund, er was sociale controle en ruimte voor luchtigheid.” Maar zelfs het Huis voelt af en toe nog te ver bij hem vandaan. Het stel krijgt enorm veel steun van vrienden en familie. “We lieten iedereen die ons dierbaar was toe op de NICU. Want zolang je zo’n klein kindje niet met eigen ogen ziet, zul je het nooit begrijpen.”
Verdwenen koekjes
Wendy: “Mijn moeder had alzheimer en is onlangs overleden. Vanwege het gedrag dat haar ziekte veroorzaakte, verdwenen regelmatig alle koekjes en paaseitjes in het Huis. In de tijd van Jordy woonde ze nog thuis en nam mijn vader haar overal mee naartoe. Ze waren er toen het misging en ik in de ambulance lag richting Rotterdam. Ze waren er tijdens mijn opname. Ze waren er toen ik uit de operatiekamer kwam vlak na de geboorte. Ze waren er wekelijks ter ondersteuning, met Zeeuwse bolussen. Ze waren er toen we na drie maanden naar huis mochten. Ze waren er toen het weer misging. En ze waren er op het moment dat Jordy overleed.”
'In het Huis voelden wij ons gesteund, er was ruimte voor luchtigheid'
Casper het spookje
Vlak na zijn thuiskomst overlijdt Jordy op Vaderdag aan de gevolgen van een hersenvliesontsteking. Het is een dramatische wending in een verhaal dat juist de goede kant op leek te gaan. De verslagenheid is groot. Wendy: “Tijdens zijn uitvaart, met ruim 200 mensen, hebben we gecollecteerd voor het Ronald McDonald Kinderfonds. Je beseft pas hoe waardevol de Huizen zijn als je die zelf nodig hebt.”
Met de geboorte van Casper begon in het voorjaar van 2021 een nieuw hoofdstuk voor Wendy en Bas. Met trots vertellen ze hoe zijn gedrag soms lijkt op dat van het gelijknamige spookje. En dat hij het – ondanks een algemene ontwikkelingsachterstand op motorisch en spraakgebied – goed doet. Dat ze enorm blij zijn met hem in hun leven. En dat Jordy voor altijd voortleeft in hun hoofd.
