Onze vriendschap

“Toevalligerwijs zijn we allebei in Scheveningen geboren, maar we hebben elkaar pas leren kennen in 1964”, vertelt Marjan. “We zaten samen in een klas voor leerlingen die buiten Vlaardingen woonden.” Marjan kwam uit Maassluis en Eveline uit Hoek van Holland. In die tijd gingen ze een aantal keren in Nederland en Engeland op fietsvakantie. Nooit verloren ze elkaar uit het oog. Eveline: “Soms zagen we elkaar één keer per jaar, soms wat vaker. Je was druk met je eigen leven, maar toch hielden we contact.” Eveline verhuisde naar Suriname en ook tijdens die periode hielden ze contact wanneer Eveline even in Nederland was.

Band opbouwen

Marjan was al lang van plan om iets voor de Ronald McDonald Huizen te doen. Haar zusje werkte in het Sophia Kinder-ziekenhuis in Rotterdam en daardoor wist ze hoe belangrijk het Huis is voor gezinnen met een ziek kind. Ze werkte zelf ruim veertig jaar in de hulpverlening als maatschappelijk werker. Toen Marjan in de zomer van 2017 met pensioen ging, heeft ze zich aangemeld bij Ronald McDonald Huis Den Haag en ze kon er meteen aan de slag. “De vaste taken in het Huis zijn heel duidelijk vastgelegd en je kunt altijd het management vragen als je er zelf niet uitkomt. Daarnaast ben je alert op signalen van gasten, je kunt een luisterend oor zijn of een handreiking geven. Sommige ouders zie je weinig en anderen leer je kennen, vooral als ze vaker terugkomen in het Huis. Daar bouw je echt een band mee op en dat maakt het werk persoonlijk.”

Fijne plek

Marjans stap inspireerde voormalig geschiedenislerares Eveline. Ze nam contact op met het Huis en werd ingedeeld in een andere dienst dan Marjan. “We zagen elkaar dus alleen tijdens de dienstwisseling. Toen er een gaatje vrijkwam in het rooster, ben ik overgestapt naar de dienst van Marjan.” Marjan: “Nu vullen we ook wel eens een weekenddienst samen in of de lege plekken door de week. Dat is heel gezellig. We kletsen bij terwijl we zorgen dat het Huis op orde is. Het fijnste is om de gasten te zien, je merkt vanzelf wanneer ze even willen praten. Het is dan ook mooi om de broertjes en zusjes te zien huppelen door de gang, want voor een kind moet het Huis natuurlijk ook een fijne plek zijn. Ik heb in de vrijwilligers nieuwe collega’s gevonden.”

Echte win-win

Eveline lacht: “Ja, het werk in het Huis geeft veel voldoening, je hebt empathie voor de gasten en het heeft onze vriendschap echt hechter gemaakt. We zien elkaar nu eigenlijk ontiegelijk veel. Een echte win-win dus!”