‘Onze kleine Louie heeft zoveel liefde gebracht in de korte tijd dat hij er was’
Vandaag is het Wereldlichtjesdag. Wereldwijd steken mensen om 19.00 uur een kaarsje aan ter nagedachtenis aan overleden kinderen. Ook Bas en Eline branden vanavond een lichtje. Voor hun zoontje Louie die in oktober overleed. Eline schreef een blog over dit grote verlies.
“Het kaarsje voor Louie brandt”, is een berichtje dat we de laatste maanden maar wát vaak hebben gekregen. Van familie, vrienden maar ook van volslagen onbekenden. Het raakt mij nog steeds als ik eraan terugdenk. Het is misschien een heel klein gebaar, maar wij én ons lieve mannetje hebben die golf van licht gevoeld. Iedere keer weer.
Al was het soms niet makkelijk om dat licht te blijven zien. Vanaf de twintigste week van de zwangerschap werden we flink op de proef gesteld. Er was een open buikje te zien bij ons kleine baby’tje. Dat in combinatie met het vele vruchtwater en zijn wat kortere botjes deden alle alarmbellen rinkelen bij de artsen: “We denken dat er meer aan de hand is met jullie kindje.” Weken van onzekerheid volgden. Onderzoeken wezen niets uit en ook de artsen stonden voor een raadsel. En wij? Wij bleven hoop houden en besloten samen te vechten. Met z’n drieën.
Kleine strijder
We hadden allebei het gevoel dat ons mannetje eerder zou komen, maar 27 weken was wel héél erg vroeg. Ineens was hij daar. Onze prachtige, kleine Louie. Helemaal af en zo mooi. Papa koos zijn naam. En wat koos hij hem goed. Strijder, betekent het. Als er iets is wat ons mannetje gedaan heeft, is het strijden. Vier weken lang. Dag in, dag uit. Wij streden met hem mee, want ondanks alle complicaties - van een infectie, hersenbloeding tot aan vocht in zijn hoofdje - bleven we vertrouwen. Hopen en geloven.
Samenzijn
In die vier weken verbleven we in het Ronald McDonald Huis in Nijmegen. We hadden ons in deze zware tijd geen fijnere plek kunnen wensen. Het was de plek waar we even uit het ziekenhuis konden ontsnappen. Waar we ons hart konden luchten bij andere ouders die précies hetzelfde meemaakten. Waar we even, heel even, op adem konden komen. Waar we samen konden zijn met familie en vrienden. Maar vooral de plek waardoor we iedere dag dichtbij Louie konden zijn. Het állerbelangrijkste wat er is.
Echte liefde
Uren hebben we doorgebracht naast zijn glazen huisje. Natuurlijk was het vaak ontzettend heftig, maar het was vaak ook heel mooi en liefdevol. Zoals die keer dat we op de webcam zagen dat Louie zijn ogen opende en papa niet wist hoe snel hij naar hem toe moest rennen. Of die keer dat hij voor het eerst in mijn armen werd gelegd en er niets anders was dan ... liefde. De momenten waarop Louie onze vingers stevig vastpakte of bloedfanatiek op zijn speen lag te sabbelen. Hoe Louie altijd fronste als papa hem begroette met “Hi Boef” en helemaal zen was als hij in zijn armen lag.
Papa en mama
We hadden zó intens gehoopt nog veel van dit soort momenten met ons ventje te mogen beleven, maar tot ons grote verdriet hebben we hem na vier weken moeten laten gaan. Door het toenemende vocht in zijn hoofdje kon Louie zichzelf niet meer in leven houden en werd ook zijn toekomst steeds donkerder. Ondanks de pijn en het enorme verdriet zijn we ook zo intens dankbaar dat we dit dappere mannetje hebben mogen leren kennen. Dat hij ons overspoeld heeft met liefde. Maar bovenal: dat hij ons papa en mama heeft gemaakt. Zijn papa en mama.
Vandaag branden we opnieuw een lichtje. Voor Louie, voor Isa (het prachtige dochtertje van mijn lieve vriendinnetje) én al die andere kinderen die ons veel te snel zijn ontgaan. Al geloof, voel en weet ik dat ze er altijd zullen zijn. In onze herinnering, in ons leven en in ons hart.
Vanavond schijnt het licht voor jullie.