Opa en oma vonden het lastig
om ons zo achter te laten
De tweeling Izzy en Harper is nog geen jaar oud, maar heeft nu al de nodige ziekenhuisavonturen achter de rug. En hun ouders Liesbeth en Brody verbleven vele nachten in Ronald McDonald Huis Den Haag. Zonder de steun van de oma’s en opa’s in binnen- en buitenland had het gezin deze periode nooit zo goed kunnen doorstaan.
Liesbeth en Brody lopen binnen bij strandtent AlohaSurf in Scheveningen, de een met Izzy en de ander met Harper op de arm. Op deze plek is het surfen voor, tijdens en na. De hobby van de jonge ouders, die sinds de komst van de tweeling niet meer is uitgeoefend. Maar tijden veranderen snel.
Genieten van elkaar
Maanden terug verbleven ze nog vanwege hun te vroeg geboren tweeling in Ronald McDonald Huis Den Haag en werd Harper gevoed met een sonde. Nu zijn ze eindelijk met zijn vieren thuis, genieten ze van elkaar en krijgt Harper zonder tegensputteren de fles van iemand anders dan haar ouders. Wat een verschil.
Eén ding is zeker: zonder de steun van de oma’s en opa’s in binnen- en buitenland was de ziekenhuisperiode van de tweeling heel anders geweest. Terwijl de ouders in Huis Den Haag verbleven, zorgde Liesbeths moeder er bijvoorbeeld voor dat er elke avond te eten was. “Fijn, want voor koken had ik op dat moment geen tijd”, zegt Liesbeth.
Hulp nodig
Toen de tweeling werd ontslagen uit het ziekenhuis kwam haar moeder nog eens twee dagen in de week om te helpen. Dat was broodnodig, want Harper moest de eerste twee maanden thuis om de drie uur worden gevoed met een sonde. “En Izzy moest natuurlijk ook eten, dus als Brody werkte, had ik hulp nodig.”
Voor de ouders van Brody was het een tikkeltje ingewikkelder om langs te komen. Liesbeth en hij leerden elkaar kennen in Chili, waar Brody naartoe reisde vanuit zijn thuisland Nieuw- Zeeland. “Mijn ouders kwamen vijf weken langs in augustus; dat was de eerste keer dat ze de tweeling zagen.” De eerste twee weken, waarin Brody’s ouders de tweeling leerden kennen, waren geweldig. “Ze waren vrolijk en gezond”, zegt Brody. “Daarna kreeg Izzy last van verborgen reflux. Ook toen was het goed dat ze er waren. We konden hun hulp echt gebruiken in die periode.”
''Toen wij in het Huis verbleven, zorgde mijn moeder ervoor dat er elke avond te eten was.''
Achterlaten
Opa en oma vonden het hierdoor misschien nog wel moeilijker om terug te gaan. Izzy schreeuwde het door de verborgen reflux bij vlagen uit van de pijn. Liesbeth: “Ze vonden het lastig om ons zo achter te laten. Zijn vader werd laatst geopereerd en ik vroeg hoe het ging. Goed, zei hij, maar ik mis de baby’s heel erg.”
Gelukkig zien opa en oma de baby’s zo vaak mogelijk via FaceTime. Izzy en Harper hebben inmiddels de grootste lol samen. “Als ze hebben gegeten, dan hoor ik ze erna samen schateren”, vertelt Brody.
Alles is anders
Januari volgend jaar hopen ze met zijn allen naar Nieuw- Zeeland te gaan. En dat terwijl Liesbeth en Brody eerder niets met de tweeling durfden te ondernemen. “In hun zwakke periode konden ze niet tegen veranderingen”, vertelt Liesbeth. “Nu is alles anders. We namen ze zelfs mee naar vrienden tijdens de jaarwisseling.”