Van dochter van een vrijwilliger

Mieke: “Met 20 weken wist ik al dat ik prematuur ging bevallen, omdat we toen ontdekten dat ik ontsluiting had. We hebben de zwangerschap zo lang mogelijk gerekt, maar uiteindelijk is onze tweeling met 32 weken geboren in het Radboudumc. Toen onze dochters Evie en Pien 5 dagen oud waren, zijn Martijn en ik van het ziekenhuis naar het Ronald McDonald Huis gegaan. Vrijwel direct werd de situatie van Evie zo zorgelijk dat we terugverhuisden naar de familiekamer in het Radboudumc.”

“Toen onze tweeling 6 dagen oud was, is onze oudste dochter Evie overleden”, gaat Mieke verder. “Ze had necrotiserende enterocolitis (NEC): een ernstige darmontsteking die gepaard gaat met een verminderde doorbloeding van de darm, waardoor delen van de darm kunnen afsterven. NEC komt vooral voor bij te vroeg geboren kinderen, maar het is onduidelijk waarom het ene prematuurtje het wel krijgt en het andere niet.” Martijn: “NEC heeft verschillende gradaties. Helaas hadden wij te maken met de zwaardere variant, waarbij op een gegeven moment de darm zo ver ontstoken is dat je een darmperforatie krijgt. Onze dochter is hier zelfs nog aan geopereerd.”

Mooie momenten

Mieke: “Na het overlijden van Evie gingen we weer terug naar het Ronald McDonald Huis. Hier werden we heel goed opgevangen. Doordat mijn vader daar als vrijwilliger bekend was, wist iedereen wie wij waren zonder dat wij dat van hen wisten. Voor mijn vader was het ook lastig. Hij zag ons verdriet, maar kon niet echt iets doen.”

Martijn: “De sfeer in het Huis hebben we als heel prettig ervaren. Je bent echt even uit het ziekenhuis. Als je op je kamer bent, ben je ook echt samen. Er staan niet ineens mensen aan je bed die iets van jou of je kinderen willen. Het is een luxe, die je op dat moment nodig hebt. Ook hebben we er heel mooie momenten gehad met familie en vrienden die in de buurt wonen. We aten vaak samen.” Mieke: “Het feit dat hier letterlijk en figuurlijk ruimte voor is, maakt het heel bijzonder.”

Troostekindje

Martijn: “Onze dochter Pien sleept ons er op mindere momenten doorheen.” Mieke: “We noemen haar ons ‘troostekindje’, dat was al zo in de tijd dat Evie zo ziek was en overleed. Ons verdriet was even weg als we bij haar waren. Ze deed het hartstikke goed, bij haar konden we gewoon genieten van het geluk. Toen wij allebei op een breekpunt zaten en het even niet meer wisten, werd Pien enorm driftig. Daardoor moesten wij wel door. Ik denk dat het haar manier was om voor ons te zorgen, hoe klein ze ook was. Ze is een en al vrolijkheid en geeft ons heel veel kusjes en knuffels.” “Op dit moment ben ik zwanger van ons derde kindje. We kijken uit naar een zorgeloze bevalling en kraamtijd. De 32-wekengrens zal bijzonder zijn, maar we hebben er vertrouwen in dat het deze keer goed komt.”