“Na het gevecht op de IC, begonnen we ineens weer bij nul”
Net 1 jaar oud belandt Niels door een levensbedreigende bacteriële infectie op de IC. Tijdens zijn maandenlange strijd wijkt moeder Nicole nauwelijks van zijn zijde: "In Ronald McDonald Huis Utrecht vonden we een beetje rust tijdens die achtbaan. De lieve vrijwilligers voelden precies aan of we wilden praten, of juist rust nodig hadden." Als Niels eindelijk naar huis mag, zijn z’n benen geamputeerd, net als verschillende vingerkootjes. 17 jaar later vertelt Nicole over haar ervaringen in het Huis, en de inspirerende drive van Niels om te spelen op de Paralympische Spelen in Tokyo als paratopsporter.
Vechten voor zijn leven
“Niels kon net lopen, toen hij net voor de jaarwisseling in 2003 een heftige bloedvergiftiging kreeg door de meningo-kokkenbacterie,” vertelt moeder Nicole (51). “Op de IC moest hij vechten voor zijn jonge leventje. Het enige wat ik in die tijd wilde was dicht bij hem zijn. Dag en nacht. Hem alleen laten was gewoon geen optie. Maar non-stop op de IC blijven als ouder, dat is niet goed voor je. Je hebt ook even rust nodig, je moet even bijkomen. Daarom was Ronald McDonald Huis Utrecht echt een uitkomst.”
Rust in het Huis
“De periode in het ziekenhuis maakte van ons leven een achtbaan. Je kunt en wilt niet te ver vooruitkijken. We leefden van minuut tot minuut. Dat was zo’n verschil met ons leven vóór de infectie. Toen liep alles echt op rolletjes. Door de infectie werd ons leven op de kop gezet. In Huis Utrecht vonden we een beetje rust tijdens die achtbaan. De vrijwilligers waren ontzettend lief en voelden precies aan of we even wilden praten, of juist even rust wilden.”
"In Huis Utrecht vonden we een beetje rust tijdens die achtbaan"
Een lange weg
“Na drie maanden mochten we het ziekenhuis verlaten. Dat was fantastisch en confronterend tegelijk. Toen Niels werd opgenomen, had hij net zijn eerste stapjes gezet. En toen we weer naar huis mochten, kon hij alleen nog maar liggen. Zelfs zitten kon hij niet. De situatie leek uitzichtloos. En toch, tijdens de revalidatieperiode daarna durfde ik langzaam te kijken naar wat Niels wel kon. Dat ging niet heel gemakkelijk. Het was een periode met ups en downs. Ik merkte toen: Niels is veranderd, maar ik ben zelf ook veranderd. Ik was niet meer de moeder die ik was voordat Niels in het ziekenhuis belandde.”
Internationale toptennisser
“Niels is nu 17, en wat ben ik ontzettend trots op hem. Hij speelt rolstoeltennis en is hard op weg naar de Paralympische Spelen in Tokyo in 2021. Hij traint zo’n veertien uur per week, en is de nummer 6 de wereldranglijst in de quadcategorie. Hij is gedreven, en echt een voorbeeld voor anderen: hij denkt in mogelijkheden. In zijn leven heeft hij geen bewegingsbeperking. Zijn houding om zo positief in het leven te staan en zijn dromen achterna te jagen: dat is ontzettend inspirerend, en voor mij als moeder fantastisch om te zien.”
Ronald McDonald Huis Utrecht is een van de twaalf Huizen in Nederland, waar ouders dicht bij hun zieke kind zijn. Huis Utrecht maakt dit jaar al 30 jaar het verschil voor gezinnen, zoals dat van Nicole en Niels.