Melle wordt geboren

Tim: “Gelukkig werden er verder geen afwijkingen gevonden en hoorden we ook dat het een goed operabele afwijking was.” Als het moment van bevallen daar is, wordt Roos ingeleid. Baby Melle komt, nadat hij geruime tijd met zijn schoudertjes heeft vastgezeten, met de navelstreng om zijn nek ter wereld. Tim: “Het was echt penibel, want hij haalde geen adem.” Roos: “We wisten ook nog niet dat we een jongen kregen, dus het was echt van: ‘Verrassing, een jongen, gefeliciteerd!’ Hij heeft twee tellen op m’n buik gelegen en werd toen aan de beademing gelegd. We hadden geen idee dat het een lange maand zou duren, voordat we hem voor het eerst echt konden vasthouden.”

Heerlijk normaal

Het gaat niet goed met Melle en hij wordt die eerste dag meteen twee keer geopereerd. Eerst aan zijn ductusklep en ’s avonds volgt ook al, omdat zijn longen ernstig verkrampen, de grote hartoperatie die aanvankelijk pas vijf dagen later gepland stond. Roos: “Zijn lijfje heeft die dag echt alle kleuren van de regenboog gehad; van rood naar blauw naar grijs. Toen we hem de dag na de operatie op de intensive care zagen, viel ons, ondanks alle toeters en bellen en het feit dat zijn borstkas openlag, vooral op hoe heerlijk normaal zijn kleur was.” Tim: “De ziekenhuisopname van Jeppe bleek achteraf een soort dry run te zijn geweest die ervoor zorgde dat we al enigszins ervaringsdeskundig waren, waardoor de stress meeviel.”

‘Het was bijna december en we merkten hoeveel liefde en aandacht er was in het Huis’

Schoen zetten

In het Ronald McDonald Huis kent het gezin hierdoor ook al de weg. Roos: “We zaten deze keer op de vierde verdieping. Vlak bij het zwaairaam, waar Jeppe ’s ochtends vaak naar zijn broer zwaaide, die verderop, op gelijke hoogte, in kamer acht op de kinderintensivecare lag.” Tim: “Het was bijna december en we merkten hoeveel liefde en aandacht er was in het Huis. Net als thuis kon Jeppe gewoon zijn schoen zetten met Sinterklaas; de koeienknuffel die hij kreeg, is nog steeds favoriet. Ook lag er bijna voortdurend iets lekkers bij de koffie, zoals een kerststol of kransjes. En op kerstavond was er voor alle ouders een kerstdiner. Echt fijn.” Roos: “Met andere ouders in het Huis ontstond ook een band; je praat met elkaar, leeft mee en bent benieuwd naar elkaars kinderen. Gewoon een soort gezellig.”

Melle heeft het ondertussen niet makkelijk. Tim: “In drie weken tijd is hij zeven keer geopereerd. Er gebeurde steeds van alles met hem. Zijn dieptepunt was op de verjaardag van Roos. Toen was het kantje boord.” Gelukkig krabbelt Melle vanaf dat moment op en gaat het langzamerhand beter, zodat het gezin na bijna twee maanden naar huis mag. Roos: “Zijn eerste huil hebben we ook pas rond die tijd kunnen horen, omdat zijn stembanden moesten herstellen van de beademingstube. Een heel bijzonder moment.”