Lotte redt haar broer

Het gezin is samen met Floortje een weekend weg in het noorden van het land. Lotte: “We waren er op vrijdagmiddag. Jesse, Floortje en ik gingen snel naar het zwembad. We deden een wedstrijdje wie het langst onder water kon zwemmen. Maar opeens zagen we Jesse niet meer bewegen. Ik dacht eerst dat hij een grapje maakte – dat doet hij wel vaker. Maar het duurde dit keer wel erg lang. Toen ik naar hem toe zwom en hem vastpakte, merkte ik meteen dat het niet goed zat. Ik schrok me rot: zijn ogen waren open en hij voelde helemaal slap. Ik heb hem meteen omhooggehesen. Hij was zwaar en ik voelde paniek opkomen. Toch kon ik op dat moment mijn emoties uitschakelen en handelen door hem naar de kant te slepen.”

Rennen naar de receptie

Bij het zwembad is toevallig een verpleegkundige aanwezig. Zij begint Jesse meteen te reanimeren. Lotte: “We hadden onze telefoons niet meegenomen naar het zwembad. Daarom ben ik samen met Floortje naar de receptie gerend om 112 en mijn ouders te bellen.” Moeder Judith: “Wij waren verderop op het terrein aan het barbecueën met onze vrienden. Lotte zei dat we meteen moesten komen. Ik kon op dat moment nog niet bevatten hoe ernstig Jesse eraan toe zou zijn.” Lotte: “Toen mijn ouders en de hulpdiensten er eenmaal waren, zijn Floortje en ik op een veldje verderop gaan zitten met onze rug naar hen toe. We konden het niet aanzien dat Jesse daar zo lag en mijn moeder zo verdrietig was.”

Met de traumahelikopter gaat Jesse naar de IC in het UMC Groningen. Daar wordt hij in slaap gebracht. Judith: “Dat was nodig om zijn hersenen zo veel mogelijk te laten rusten.” Bijna drie dagen is het vreselijk spannend: zal Jesse het redden en zo ja, hoe komt hij er dan uit?

Op sokken door het Huis

De familie checkt in bij Ronald McDonald Huis Groningen. Judith: “Ik zou niet weten hoe het anders had gemoeten. Je wilt op zo’n moment snel bij je kind kunnen zijn als je gebeld wordt, en nu sta je er inderdaad binnen een paar minuten. We vonden het ideaal hoe alles geregeld is. Je kan er koken en wassen en je hoeft niet zelf aan zaken als handdoeken te denken.” Lotte: “Het was superfijn dat er ook voor Floortje een stretcher bijgezet kon worden op de kamer. We hadden samen zoiets heftigs mee- gemaakt dat we heel graag bij elkaar wilden zijn. De sfeer in het Huis was prettig en com- fortabel. Op een gegeven moment liep ik op sokken door het Huis: een teken dat ik me er echt thuis voelde.”

Geen herkenning

Uit onderzoeken in het ziekenhuis blijkt dat Jesse een hartritmestoornis heeft. Daardoor werd hij onwel in het zwembad. Vader Jaap: “Welke hartritmestoornis het precies is, wordt nog onderzocht. Maarzeker was dat Jesse een S-ICD, een inwendige defibrillator, zou krijgen. Zo kon dit niet weer gebeuren.” Lotte: “Pas toen hij na een paar dagen eindelijk weer bijkwam, kwam bij mij alle stress en verdriet eruit. Ik werd duizelig en had het gevoel dat ik flauw ging vallen. Het was fijn en raar tegelijk om hem voor het eerst weer wakker te zien: hij reageerde wel, maar was nog niet meteen de oude Jesse. Eerst herkende hij ons niet en had hij ook geen idee hoe oud we waren.”

Langzaam gaat het beter met Jesse. Na een paar dagen wordt hij overgeplaatst naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Ook daar verblijven zijn ouders in het Ronald McDonald Huis. Jaap: “Hij knapte toen verrassend vlot op. Al snel liepen we er rondjes over de afdeling en was het wachten op de operatie waarbij de S-ICD geplaatst kon worden.” Lotte: “Ik heb in die periode vooral in onze woonplaats bij Floortje gelogeerd, zodat voor mij thuis alles zo veel mogelijk door kon gaan.''

Nog gemotiveerder

Inmiddels is Jesses operatie achter de rug. Hij is nu weer thuis, samen met zijn ouders en zus. Lotte: “Binnenkort begin ik met een opleiding tot verpleegkundige. Dat wilde ik al sinds ik zelf een paar jaar geleden in het ziekenhuis heb gelegen. Maar nu ik van zo dichtbij, op verschillende plaatsen, heb gezien en meegemaakt hoeveel je als verpleegkundige kunt betekenen
voor patiënten en hun naasten ben ik nog gemotiveerder geworden.