Lief en leed
met elkaar delen
Erik en Reinalda zijn al ouders van Feline (9) en Rik (4). Tijdens de 20-wekenecho van hun derde kindje Daan krijgen ze te horen dat zijn hartje niet in orde is. De grond onder hun voeten wordt weggeslagen. Al gauw belanden ze in het UMC Groningen voor nader onderzoek. Gelukkig zien de artsen daar mogelijkheden voor Daan.
Erik: “Toen we tegen het einde van de zwangerschap voor een controle weer naar Groningen moesten, had ik een voorgevoel dat we de noodtas maar beter konden meenemen.” En inderdaad, vanwege een zwangerschaps-vergiftiging wordt Reinalda die avond ingeleid en komt Daan – een week eerder dan uitgerekend – ter wereld. Hij gaat meteen naar de afdeling Neonatologie. Erik: “We konden gelukkig samen een paar dagen op de kraamafdeling blijven en elk moment van de dag naar hem toe gaan.”
Een week na zijn geboorte ondergaat Daan een zware hartoperatie: er wordt een shunt geplaatst, die de bloedtoevoer naar de rechterkant van het hart mogelijk maakt. Aanvankelijk lijkt de operatie geslaagd, maar dan is er plotseling een terugval die Daan in kritieke toestand brengt. Een paar dagen ligt hij aan de hart-longmachine, waardoor zijn toestand stabiliseert. Daarna volgen lange en intense weken op de IC.
Heel hechte band
Het is dan april 2020 en de eerste coronalockdown is gaande. Erik en Reinalda checken in bij Ronald McDonald Huis Groningen. Reinalda: “Sommige ouders zaten al vier maanden in het Huis, daar schrokken we van. We konden toen nog niet voorzien dat we er zelf ook drie maanden zouden zijn.” Erik: “Vanwege corona verbleven we maar met een klein groepje ouders in het Huis; daardoor was de band al snel heel hecht. De vriendschappen die zijn ontstaan, zijn onbeschrijfelijk. We deelden alles, lief en leed, de zorgen, ons eten. Als ouders tijdens het eten door het ziekenhuis werden gebeld dat ze moesten komen, was het vanzelfsprekend dat de anderen de boel opruimden. We wisselden tips uit voor gesprekken met artsen, over wat te vragen en waarop te letten. Ook werden we gerustgesteld: als nieuwe ouders wisten we nog niet wat ‘normaal’ is in een ziekteproces van een kindje.”
Onvergetelijk pindakaasijs
Reinalda: “We hebben ons in het Huis altijd heel fijn en veilig gevoeld. Ook met de vrijwilligers kregen we een band. De hulp die we van ze kregen, het was nooit te veel. Het pindakaasijs dat een van de vrijwilligers had gemaakt, vergeten we ook nooit meer. En dat de badkamer werd schoongemaakt, zo fijn.” Nu, bijna twee jaar later, gaat het goed met Daan. Erik: “Hij heeft een vernauwing bij het hart en staat daarom onder strenge controle. Maar aan de buitenkant zie je niks aan hem, hij groeit goed en is een heerlijk mannetje.”