Kinderfondskanjer juni 2019

Een paar dagen voor Kirsten een week op vakantie zou gaan, ging ze op controle bij de verloskundige. ‘Ik had al een tijdje last van harde buiken en had een conditie van niks.’ Lachend vervolgt ze: ’Ik vroeg me elke keer af, hoe doen vrouwen dat toch? Dat zwanger zijn.’ De controle was goed en Kirsten werd naar huis gestuurd met het advies om rustiger aan te doen.

Wintervest midden in de zomer

’Die middag ben ik thuis nog even gaan slapen,’ vertelt Kirsten. ‘Om vijf uur ’s middags werd ik wakker, kleedde me aan en dacht ineens ‘shit, ik plas in mijn broek’. Ik schreeuwde naar Martin, die gelukkig thuis aan het werk was, en hij belde direct de verloskundige. Na 30 lange minuten wachten kwam ze aan, en ze wist direct dat het niet goed was. Ze zei: ‘Kirsten, dit is vruchtwater, ik ga nu het ziekenhuis bellen. Voor de bevalling kom je niet meer thuis.’ Het was bloedheet buiten, en in alle stress pakte Martin een tas met een wintervest en een broek die me niet meer paste met mijn dikke buik.’

Forse groeiachterstand

Bij aankomst in het ziekenhuis werd Kirsten opgewacht door de artsen. ‘Ik kreeg direct weeënremmers en medicijnen voor longrijping. Gelukkig bleef het daarna rustig en deden de medicijnen hun werk,’ zegt Kirsten. Op een echo was te zien dat Anna nog wel een forse groeiachterstand had: ze had de grootte van een baby van 27 weken. Daarom werden moeder en kind overgebracht naar een ander ziekenhuis met een speciale neonatologie-afdeling.

Schreeuwend ter wereld

Een paar dagen na de echo kreeg Kirsten op een avond wat buikpijn, maar volgens de monitor waren het geen weeën. ‘Later op de avond kwam de gynaecoloog langs om te checken en het bleken toch weeën te zijn. Toen ging het ineens heel snel,’ vertelt Kirsten. ‘Na een uur kwam Anna met haar 1245 gram schreeuwend ter wereld. Volgens mij ben ik nog nooit zo blij geweest om een huilende baby te horen. Anna deed het zo goed, na een paar dagen mocht ze van de intensive care af. Hoewel het nog steeds spannend bleef.’

‘'Al die slangetjes, piepjes en onderzoeken bovenop de stress en zorgen die je als ouders hebt’'

Spannende periode

Anna moest meer dan vijf weken in het ziekenhuis blijven: eerst in de couveuse, later in een warmtebedje. ‘Wij hadden de mazzel dat we een kamer in het ziekenhuis konden krijgen. Want wat was die periode spannend: al die slangetjes, piepjes, onderzoeken, de infuusjes die sneuvelden dus weer geprikt moesten worden... Maar vooral alle stress en zorgen die je als ouders hebt over je kindje. Martin en ik hadden de mazzel dat we in het ziekenhuis konden verblijven, maar kennissen van ons konden dat niet. Zij hebben wel in een Ronald McDonald Huis verbleven, en hoewel het nooit je thuis zal worden, is het zo belangrijk dat die mogelijkheid er is. En we gunnen het iedere ouder om dichtbij hun kindje te zijn.’

Alles om gelukkig te zijn

Nu, een jaar later, viert het gezin Anna’s eerste verjaardag. ‘Het was een moeilijke start, maar we hebben nu alles om gelukkig te zijn: we hebben een gezonde Anna en we hebben elkaar. Meer cadeautjes hebben we niet nodig. Daarom hebben we familie en vrienden gevraagd om een donatie aan het Ronald McDonald Kinderfonds. Zo gaaf dat we samen € 715 hebben opgehaald! Het was fijn om met zo’n mooi feest dit jaar af te sluiten, en jullie als goed doel te steunen.’

Kinderfondskanjers

Anna, Martin, vrienden en familie: ontzettend bedankt voor jullie bijdrage. Wat een fantastisch bedrag hebben jullie ingezameld voor de Ronald McDonald Huizen. Mede dankzij jullie kunnen wij ervoor zorgen dat zieke kinderen en hun families dicht bij elkaar zijn. Daarom zijn jullie deze maand onze Kinderfondskanjers. Alle goeds voor kleine Anna!

Ben jij de volgende Kinderfondskanjer?

Meld dan je actie aan op starteenactie.nl of stuur een e-mail naar [email protected]. Wie weet benoemen we jou binnenkort tot Kinderfondskanjer van de maand!