In lawaai en in stilte, dit is wie ik ben
"‘In lawaai en in stilte, dit is wie ik ben’, zing ik in het lied Voilà. En dat zing ik niet zomaar, het lied past bij mij. In alle kwetsbaarheden van ziek zijn, laat ik op het podium zien wie ik ben. Als ik optreed, is dat het enige moment dat mijn twee voedingspompen losgekoppeld worden. 22 uur per dag zit ik daaraan vast. Ze voorzien mij van sondevoeding. Normaal eten kan ik niet. Ik heb namelijk gastroparese, oftewel maagverlamming. Dat is best eenzaam. Maar als ik zing, zet ik alle struggles om in kracht. Zodra ik het podium opstap, voel ik me vrij."
"Elke vijf maanden worden het slangetje en de ballon in mijn buik waardoor ik de voeding binnenkrijg, vervangen in het ziekenhuis. Een korte, maar pijnlijke ingreep. Toen er laatst iets misging en het langer duurde, was de pijn onbeschrijflijk. Traumatisch. Mama hield de hele tijd mijn hand vast. Gelukkig zijn mijn ouders altijd bij me, ik heb ze dan echt nodig. Het is voldoende dat ze er zijn, me vasthouden, en dat ik ze achteraf een dikke knuffel kan geven. Ieder ziek kind verdient een geruststellende knuffel van zijn ouders. Daarom is het zo belangrijk dat de Ronald McDonald Huizen er zijn. Mijn ouders sliepen in een Huis toen ik als baby van elf maanden oud opgenomen was. Ze noemen het de beste plek in een nare situatie.
In deze [t]Huis vertellen kinderen en jongeren over ziek zijn, en hoe de Ronald McDonald Huizen ervoor zorgen dat ze nooit alleen zijn. Ik ben dankbaar dat mijn familie er altijd voor me is. Én dat ik ondanks mijn ziekte altijd ben blijven dromen. Dat wil ik ook ieder ander ziek kind meegeven: droom, tover je dromen om in doelen en je doelen in daden." 💛
Emma Kok (16)
Zangeres