In het Boshuus voelt Anna zich gezien en gehoord
In het Boshuus, aangepast vakantiehuis van het Ronald McDonald Kinderfonds, voelde de dove Anna (20) zich door de vrijwilligers gezien en gehoord. Gebaren waren overbodig toen ze vanuit haar rolstoel iedereen meekreeg in haar spel. Dankzij hun oprechte aandacht vond Anna's zus Lisa (31), die haar meervoudig beperkte zusje vaak begeleidt als doventolk, eindelijk wat rust terug op vakantie.

Lisa was elf jaar toen Anna ter wereld kwam. “Ik herinner me dat ze de eerste jaren vaak in het ziekenhuis lag en ook sondevoeding nodig had”, vertelt Lisa, terwijl ze voor Anna in gebaren meepraat. “Naast haar doofheid, ontdekten de artsen vrij snel een chromosoomafwijking die haar lichamelijk en verstandelijk beperkt. Toch had Anna geen hekel aan het ziekenhuis. Ze kon zelfs genieten van de zorg en aandacht als ze haar sonde er weer uit had getrokken. Je had ook veel problemen met je benen, toch Anna?” Anna: “Mijn benen doen altijd pijn.” Lisa: “Ze kan niet opnieuw geopereerd worden. Dat zou Anna wel willen. Haar beenoperatie was zo complex dat ze gedeeltelijk verlamd is geraakt. De pijn is gebleven, waardoor ze het liefst altijd haar rolstoel gebruikt.” Ondanks Anna’s meervoudige beperking, wilde het gezin zo lang mogelijk ‘normaal’ op vakantie. “We kenden de vakantiehuizen van het Ronald McDonald Kinderfonds, maar we hielden ons voor dat we Anna nog prima konden tillen.” Toen ze toch de knoop doorhakten, snapten ze wat er al die tijd had ontbroken.
'Voor het eerst kwamen we uitgerust terug van vakantie'

Plezier zonder gebaren
Lisa: “Voor het eerst kwamen we uitgerust thuis van vakantie. Bij nader inzien hadden we dit eerder moeten doen. Naast het tolken, speel ik vaak met Anna. Ik ga mee in haar wereld en we proberen nieuwe dingen uit. Ik heb mezelf aangeleerd te kijken naar wat wél mogelijk is. Toch kan het soms even te veel zijn. In het Boshuus had Anna ook zonder gebaren zoveel plezier met de vrijwilligers, dat ik me even kon terugtrekken. Ze mag dan doof zijn, Anna voelde zich echt gezien en gehoord. Zodra ze me nodig had, zocht ze mij gewoon op in het vakantiehuis. Doordat het Boshuus gelijkvloers en drempelvrij is, kon ze zelf met haar rolstoel op pad. In het aangepaste bed met deurtjes waarin ze zich veilig voelde, sliep ze zelfs beter dan thuis. Als uitje was het Kattencafé in Arnhem het hoogtepunt.” Anna: “De poezen die er lopen, mag je snoepjes geven.”

Zussenband
Anna inspireerde haar grote zus om de gehandicaptenzorg in te gaan. Dat Lisa daarbij een minor gebarentaal heeft gevolgd, heeft hun band enorm versterkt. “Ik heb graag gesprekjes met Anna, maar het vergt veel inspanning. Ik ben altijd alert op haar signalen om contact te maken. Als iemand met Anna wil praten, moet ik dit naar haar niveau vertalen. Tegelijkertijd interpreteer en vertaal ik haar woorden weer voor de ander en praat ik ook mee. Dit heeft echt moeten groeien en ging zeker niet altijd goed. Zo heeft ze me lange tijd geprobeerd te krabben en pijn te doen. Inmiddels hebben we het vooral fijn samen en nu op vakantie helemaal.” Anna heeft in het Boshuus meteen weer een verblijf geboekt. Haar vakantieplannen zijn ook al duidelijk. Anna: “Volgende keer spelen we schooltje. Ik leer de vrijwilligers gebarentaal en ik ben de gymleraar.”