Zekerheid zoeken op het scherm van de monitor
Dat was mijn enige houvast
“Ik weet het nog goed, het was maandag 17 december 2018”, vertelt Daphne. “Ik was iets meer dan 29 weken zwanger. ‘Tot straks’, zei ik tegen mijn collega’s. Ik dacht snel even voor een extra controle heen en weer naar de gynaecoloog te gaan. Maar het liep anders.”
“Vanuit het ziekenhuis in Purmerend werd ik ter observatie doorgestuurd naar dat in Hoorn. Omdat de hartslag van de baby niet goed hoorbaar was, besloten ze daar dat ik met spoed naar het AMC in Amsterdam moest.”
In Amsterdam worden dezelfde dag nog tot na middernacht allemaal testen gedaan. Alles blijkt goed te zijn, maar uit voorzorg moet Daphne toch wat langer blijven. Twee dagen later is de hartslag van de baby opnieuw niet goed te horen. “Het was dubbel paniek, want op de NICU bleek op dat moment geen plek te zijn. Pas een uur later hadden ze een plek gevonden: Zwolle. Weer twee uur later was ik daar.”
Wachten maakt niet veel uit
De gynaecoloog in Zwolle doet bij aankomst onderzoek. Daphne: “Zij ging op mijn bed zitten en zei: ‘We kunnen nog wel twee dagen wachten, maar we kunnen de baby net zo goed nu al halen’. Renger en ik stemden in. Daar ben ik nog steeds blij om, want even later bleek mijn vruchtwater af te nemen. Dat was voor mij het zoveelste signaal dat het niet goed ging. Ik was bang om ons kindje kwijt te raken.”
Niet ver vooruitdenken
Om 23.19 uur wordt Tycho gehaald. Renger: “Hij was zo klein, hij woog maar 1.250 gram. Omdat zijn longen nog niet goed ontwikkeld waren, kreeg hij zuurstof toegediend. Ik maakte me zorgen om ons kind, maar ook om Daphne. Ik weet nog dat ik voortdurend zekerheid aan het zoeken was, maar die kon niemand me geven. Ik leefde in het nu, kon de eerste dagen niet langer dan een uur vooruitdenken. Toen de intubatie er na een paar dagen uit mocht, zat ik de hele dag naar het scherm van de monitor te kijken die de hartslag, bloeddruk en saturatie weergaf. Dat was mijn enige houvast.” Al die tijd slaapt Renger bij Daphne op de kamer. Na vijf dagen nemen ze samen hun intrek in het Ronald McDonald Huis.
Kerstbrunch in het Huis
Daphne: “De intake in het Huis is volledig aan me voorbijgegaan. Ik vond het vreselijk om Tycho in het ziekenhuis achter te laten, kon alleen maar huilen. Desondanks zag ik wel dat het Huis mooi versierd was. In ons postvakje lag een uitnodiging voor een brunch voor de volgende dag: Eerste Kerstdag. Mijn hoofd stond er niet naar. Op Eerste Kerstdag klopte een vrijwilliger op onze deur. Ze zei: ‘Het hoeft niet, maar als jullie willen, zijn jullie welkom.’ We besloten toch even te gaan. De vrijwilligers hadden zó hun best gedaan. Het was overweldigend en hartverwarmend. Maar ik kreeg geen hap door mijn keel, ik maakte me zorgen om Tycho.”
Een paar dagen na kerst lijkt het erop dat Tycho overgeplaatst kan worden naar een ziekenhuis dichter bij huis, maar een bacterie gooit roet in het eten. Begin januari gaat Tycho naar het OLVG in Amsterdam en drie weken later naar het ZMC in Zaandam. Op 12 maart mag hij eindelijk naar huis. Nu, drie jaar later, gaat het goed met Tycho. Het is een vrolijk en enthousiast mannetje. Te