We konden dag en nacht bij Stijn zijn
Stijn wordt op 2 december onverwachts 9 weken te vroeg geboren. ’s Morgens vertrekt Lisa nog naar haar werk in Deventer. Ze vertrouwt het niet, neemt contact op met de verloskundige en wordt in het ziekenhuis van Almelo opgenomen met gebroken vliezen. Het vruchtwater blijkt zwart te zijn en omdat Lisa nog geen 32 weken zwanger is, brengt een ambulance haar en aanstaande vader Mike dezelfde middag nog naar Isala in Zwolle.
Daar laat baby Stijn niet lang op zich wachten. Terwijl Lisa de weeën opvangt, wordt Mike door een verpleegkundig specialist voorbereid op mogelijke complicaties na de geboorte. De longrijpingsprikjes gaan niet meer helpen en ademhalingsondersteuning is waarschijnlijk nodig. Er zijn kindjes die na de geboorte een piepend geluid maken of niets van zich laten horen. Gelukkig behoort Stijn tot de kleine groep die meteen na zijn geboorte genoeg kracht heeft om te huilen. Een opluchting.
Papa is in de buurt
Stijn mag nog even bij Lisa liggen, waarna Mike achter zijn zoon aan naar de NICU gaat. “Het was zo mooi dat ik er als ouder meteen mocht zijn voor Stijn. Ook mocht ik hem vasthouden bij zijn hoofd en voeten; we waren 24/7 welkom op de afdeling. Vanaf het begin hebben we meteen al veel gebuideld. Soms uren achterelkaar, tussen de voedingen door. Deze uren waren zo kostbaar.”
De eerste nacht is Stijn ontroostbaar en vraagt de verpleegkundige of Mike kan komen. “Ik heb van 3 uur ’s nachts tot 8 uur ’s morgens met hem op mijn buik gelegen”, vertelt Mike. “Toen hij eindelijk rustig was, viel ik zelf ook even in slaap. Tot ik wakker werd van de verpleegkundige. Stijn stopte even met ademen en moest geprikkeld worden. Toen schrok ik wel even. Gelukkig werd ik daarna wel gerustgesteld, toen ze vertelden dat dipjes in hartslag en ademhaling bij zijn leeftijd horen.”
Onverwachte verhuizing
Net voordat Mike en Lisa na 3 dagen hun intrek zullen nemen in Ronald McDonald Huis Zwolle, krijgen zij het nieuws dat Stijn al naar Medisch Spectrum Twente in Enschede mag. Het gaat ineens heel snel. Binnen een halfuur rijdt de ambulance met Stijn weg. Lisa: “Wij wilden natuurlijk meteen achter hem aan, maar ik was nog een kraamvrouw en er moesten allerlei ontslagpapieren in orde gemaakt worden. Het voelde heel vreemd om het ziekenhuis uit te lopen zonder kind. Toen we onderweg waren naar Enschede, kwamen we de ambulance tegen, die al weer op de terugweg was. Stijn was goed aangekomen.”
'Door de Huiskamer kun je het als ouders volhouden’
Huiskamer als uitvalsbasis
In Enschede slapen Lisa en Mike bijna 4 weken dicht bij Stijn op een rooming-inkamer. En daarna zelfs bij hem op de kamer. “Wij wilden altijd bij hem zijn en hebben alle verzorging zelf gedaan. Al deze tijd was de Ronald McDonald Huiskamer onze uitvalsbasis voor ontbijt, lunch en avondeten. Maar ook om een spelletje te doen of visite te ontvangen. Door even uit de ziekenhuisomgeving te kunnen stappen, kun je het als ouders volhouden.”
Stijn bepaalt het tempo
Zo onverwachts als Stijn naar Enschede vertrok, zo onverwachts mag hij 4 weken voor de uitgerekende datum ook al naar huis. “Doordat wij vanaf het eerste moment zoveel bij hem waren en elk stapje vooruit, maar ook achteruit, hebben meegemaakt, kennen we hem nu al door en door.”
