We gaan naar huis

‘Wij houden ervan om ’s avonds nog even op de bank te zitten’, zegt Erik, maar meestal zat ik hier helemaal alleen. Het voelde ook of wij alleen in het Huis woonden/logeerden. Tot Inge en Jeroen na drie weken ook in het Huis kwamen logeren na de te vroege geboorte van hun zoon Tieme. ‘Toen waren we ons plekje op de bank kwijt’, lacht Erik. ‘Maar wat fijn om kennis te maken met andere ouders die ook voor langere tijd in het Huis verblijven. Je maakt hetzelfde mee, je beleeft dezelfde ups en downs. Hierdoor begrijp je elkaar.’

Plekje op de bank

Sindsdien zijn ze ’s avonds te vinden op de bank in de huiskamer. Ze kijken samen sport, vooral voetbal en praten over hun gezamenlijke hobby’s. Ze wonen inmiddels ruim 6 weken samen in het Huis en zijn helemaal gesetteld. Het voelt als thuis. Ook de vrijwilligers staan altijd klaar en zijn heel belangstellend. Daarnaast is er ook tijd voor een grapje en een beetje humor. ‘De situatie waarin je zit is al zwaar. Samen een biertje drinken en voetbal kijken, maakt het even luchtig’.

Niet alleen

Toen Erik weer moest werken, was Lisette vaker alleen. En toen Lisette in december zelf in het ziekenhuis lag, was Erik alleen. ‘Het is dan zo fijn als Inge en Jeroen met je meelopen naar het ziekenhuis. Het zijn die kleine dingen, die je heel veel doen’. Zoals spontaan voorstellen om met alle andere ouders in het Huis patat te gaan eten. ‘Op kerstavond hebben we met andere ouders ‘All you need is love’ gekeken. Iedereen nam iets lekkers mee. Het werd een bijzondere avond. Net als de gezamenlijke kerstbrunch. Op nieuwjaarsdag zijn we met z’n vieren ‘uit eten’ geweest. Gewoon in het ziekenhuis hoor, maar zulke spontane acties geven je weer even energie en afleiding’. Natuurlijk worden er ook tips uitgewisseld. ‘Zoals waar je neo maatjes kleding haalt’, vertelt Inge, Lisette kende alle ins en outs al. Daar heb ik veel aan gehad.’ De vaders informeren op hun beurt bij elkaar hoe zij hun werk combineren.

Toekomst

Lisette en Erik hopen dat hun dochter Féline binnenkort naar het ziekenhuis in Almelo mag. Dan moeten de ouders afscheid nemen. Dat vinden ze jammer, maar Inge blijft positief: ‘We sturen ze vooruit, zodat wij straks als Tieme zover is weer ervaringen kunnen uitwisselen.’ Inmiddels weten ze dat de laatste weken op de IC het langst duren. De kinderen moeten stabiel worden en blijven, de dippen moeten minder worden. Tot die tijd steunen ze elkaar. Daarna hopen ze elkaar in Almelo weer tegen te komen of nog beter thuis op hun eigen bank met een kop koffie. ‘Wij houden ervan om ’s avonds nog even op de bank te zitten’, zegt Erik, maar meestal zat ik hier helemaal alleen. Het voelde ook of wij alleen in het Huis woonden/logeerden. Tot Inge en Jeroen na drie weken ook in het Huis kwamen logeren na de te vroege geboorte van hun zoon Tieme. ‘Toen waren we ons plekje op de bank kwijt’, lacht Erik. ‘Maar wat fijn om kennis te maken met andere ouders die ook voor langere tijd in het Huis verblijven. Je maakt hetzelfde mee, je beleeft dezelfde ups en downs. Hierdoor begrijp je elkaar.’

Sindsdien zijn ze ’s avonds te vinden op de bank in de huiskamer. Ze kijken samen sport, vooral voetbal en praten over hun gezamenlijke hobby’s. Ze wonen inmiddels ruim 6 weken samen in het Huis en zijn helemaal gesetteld. Het voelt als thuis. Ook de vrijwilligers staan altijd klaar en zijn heel belangstellend. Daarnaast is er ook tijd voor een grapje en een beetje humor. ‘De situatie waarin je zit is al zwaar. Samen een biertje drinken en voetbal kijken, maakt het even luchtig’.

Niet alleen

Toen Erik weer moest werken, was Lisette vaker alleen. En toen Lisette in december zelf in het ziekenhuis lag, was Erik alleen. ‘Het is dan zo fijn als Inge en Jeroen met je meelopen naar het ziekenhuis. Het zijn die kleine dingen, die je heel veel doen’. Zoals spontaan voorstellen om met alle andere ouders in het Huis patat te gaan eten. ‘Op kerstavond hebben we met andere ouders ‘All you need is love’ gekeken. Iedereen nam iets lekkers mee. Het werd een bijzondere avond. Net als de gezamenlijke kerstbrunch. Op nieuwjaarsdag zijn we met z’n vieren ‘uit eten’ geweest. Gewoon in het ziekenhuis hoor, maar zulke spontane acties geven je weer even energie en afleiding’. Natuurlijk worden er ook tips uitgewisseld. ‘Zoals waar je neo maatjes kleding haalt’, vertelt Inge, Lisette kende alle ins en outs al. Daar heb ik veel aan gehad.’ De vaders informeren op hun beurt bij elkaar hoe zij hun werk combineren.

Toekomst

Lisette en Erik hopen dat hun dochter Féline binnenkort naar het ziekenhuis in Almelo mag. Dan moeten de ouders afscheid nemen. Dat vinden ze jammer, maar Inge blijft positief: ‘We sturen ze vooruit, zodat wij straks als Tieme zover is weer ervaringen kunnen uitwisselen.’ Inmiddels weten ze dat de laatste weken op de IC het langst duren. De kinderen moeten stabiel worden en blijven, de dippen moeten minder worden. Tot die tijd steunen ze elkaar. Daarna hopen ze elkaar in Almelo weer tegen te komen of nog beter thuis op hun eigen bank met een kop koffie.