Op de dag dat de tweeling gedoopt werd moesten we Sophie laten gaan
In haar 25e zwangerschapsweek krijgt Rianne ineens erge buikpijn. In het ziekenhuis in Nijmegen blijkt dat het geen gewone buikpijn is: het zijn weeën en Rianne heeft al twee centimeter ontsluiting. Ze krijgt weeënremmers, maar ze moet worden overgebracht naar Isala in Zwolle. Rianne is namelijk zwanger van een tweeling en in Nijmegen is niet genoeg ruimte voor twee bedjes.
Als de artsen in Isala na 48 uur stoppen met de weeënremmers, komen de weeën al snel weer om de vijf minuten terug. Aan het eind van de dag is de bevalling niet meer tegen te houden en brengen ze Rianne naar de verloskamer. “We waren totaal niet voorbereid. Mijn zwangerschapscursus zou die maandag beginnen. Door mee te fluiten met Disney-pianomuziek en mijn heupen voorzichtig mee te bewegen, heb ik het zo lang mogelijk volgehouden.” Sophie wordt ’s ochtends vroeg als eerste geboren, Louise acht minuten later. Allebei slechts 800 gram en heel kwetsbaar. Direct worden de meisjes in de couveuse gelegd.
Bruiloftsmuziek neuriën
“Daags na de bevalling mochten Kilian en ik onze hand op hen leggen. Tegen hen praten vond ik gek. Daarom ben ik liedjes van onze bruiloft gaan neuriën. Zo hebben we samen heel veel tijd bij hen gezeten. Ik herinner me dat we net oma hadden gebeld en haar verteld hadden dat het allemaal heel spannend en onzeker was. En toen kwam een arts binnen om te vertellen dat Sophie een ernstige bloeding had gehad. Hoewel we het advies kregen om te gaan slapen, deden we dat niet. Nu het zó slecht met Sophie ging, wilden we bij haar zijn.”
Liefde en verdriet
De volgende ochtend is de bloeding verergerd. De situatie is zo ernstig dat de artsen de behandeling moeten stoppen. De jonge ouders beseffen dat ze Sophie moeten laten gaan. “We hebben de meisjes samen nog aangegeven bij de burgerlijke stand. We vonden het belangrijk dat Sophie een naam zou krijgen terwijl ze nog leefde. Daarna hebben we haar samen met haar zusje Louise laten dopen. Dat kon op de NICU. Later die middag is Sophie in Kilians armen overleden. De dagen daarna hebben we nog veel tijd met Sophie doorgebracht. Dit voelde eerst heel gek en gaf veel verdriet, maar was ook heel fijn. Ze was toch ook ons mooie kleine meisje. In heel kleine kring hebben we daarna afscheid van Sophie genomen in het Dominicanenklooster in Zwolle. Geen makkelijke tijd, met twee grote emoties naast elkaar en door elkaar heen: liefde en verdriet.”
Naast haar bedje
Terwijl ze logeren in het Ronald McDonald Huis krijgen Rianne en Kilian de rust en ruimte om alles te verwerken en tegelijkertijd ook dicht bij Louise te zijn. Elke dag zitten ze in Isala naast haar bedje. Zeven weken na de bevalling weegt Louise al twee keer zoveel als bij de geboorte. Eind maart horen ze enigszins onverwacht dat het zó goed gaat dat Louise overgeplaatst wordt naar een ziekenhuis in hun eigen woonplaats in Duitsland. Fijn, maar ook confronterend. Door de coronamaatregelen krijgen Rianne en Kilian namelijk ineens te maken met bewakers die bij de ingang van het ziekenhuis staan. En horen ze dat er maar één bezoeker per patiënt naar binnen mag en dat ze mondkapjes en handschoenen moeten dragen. Rianne en Kilian hebben al zoveel doorstaan, ook hier passen ze een mouw aan. Alles voor hun lieve kleine Louise.