Kopjes koffie in de Huiskamer
De tweeling Finan en Kjeld wordt na 31 weken en twee dagen zwangerschap geboren. Hun ouders Quinten en Lisan verblijven eerst in Ronald McDonald Huis Zwolle. Daarna zijn ze veel te vinden in de Ronald McDonald Huiskamer van Medisch Spectrum Zwolle in Enschede. Lisan: “Mijn verlof was nog niet begonnen of ik had al gebroken vliezen.” Ze wordt opgenomen in Isala in Zwolle, waar na tien dagen de tweeling met een spoedkeizersnede wordt gehaald.
Beide jongens hadden een moeilijke start. Vooral met Finan ging het niet goed. Hij moest gereanimeerd worden en heeft zuurstoftekort gehad in zijn hersenen: cerebrale parese. Kjeld was er nog niet klaar voor om geboren te worden, maar hij moest zijn broertje volgen.
Warm bad
“De kinderen verbleven op de NICU en lagen dus niet bij mij op de kamer”, vertelt Lisan. “Er was dus al afstand. Toen ik na vijf dagen werd ontslagen en Quinten en ik naar Ronald McDonald Huis Zwolle gingen, voelde de afstand naar de jongens nog groter. Maar eenmaal in het Huis was de ontvangst door de vrijwilligers als een warm bad. Het voelde meteen als een heel huiselijke omgeving. Weg uit het ziekenhuis en de vier muren waar je weken tussen ligt. Onze kamer met badkamer was prachtig. Bovendien was er een traplift, een kolfapparaat en waren er rolstoelen beschikbaar om mee naar het ziekenhuis te gaan. Het was heel fijn om samen zo dicht bij het ziekenhuis en je kindjes te zijn. Zo’n warme plek is heel waardevol; waar je je thuis kunt voelen met ouders die in dezelfde situatie zitten en die je kent vanuit de NICU. Later zijn we dezelfde ouders weer tegengekomen in Enschede. Zo bijzonder.”
‘Het was heel fijn om samen zo dicht bij het ziekenhuis en je kindjes te zijn’
Halsoverkop
Heel snel en onverwachts kwam het bericht dat de jongens naar het MST in Enschede mochten. Finan vertrok dezelfde dag en Kjeld een dag later. Lisan: “We hebben toen halsoverkop de keuze gemaakt om naar ons eigen huis te gaan. Onze spullen haalden we op in het Huis en we namen afscheid van Finan, die met de ambulance naar Enschede vertrok. Daarna moesten we afscheid nemen van Kjeld: ‘Tot morgen schat, we zien je in Enschede.’”
In het MST lag de tweeling bij elkaar op één kamer met een extra bed. Lisan: “Vaak zijn wij daar al buidelend met de kinderen in slaap gevallen. In het begin wil je de hele dag bij de kinderen zijn. Na een tijdje wilden we ook heel graag onze vrienden zien die iedere dag vroegen hoe het ging, en trots onze kinderen showen. Dat kon in de Ronald McDonald Huiskamer. Het is zo fijn dat je hier met vrienden en familie kunt afspreken en bijkletsen, zonder te veel prikkels voor de jongens. We hebben in de Huiskamer heel veel kopjes koffie gedronken.”
Sterke band
Kjeld mocht als eerste naar huis en Lisan en Quinten moesten een keuze maken. Lisan: “De afdeling lag vrij vol. De jongens mochten allebei blijven als ik ook in het ziekenhuis zou slapen. Dat vond ik zwaar, omdat er geen uitzicht was op wanneer Finan naar huis mocht. Maar de volgende dag al mocht Finan van de monitor af. Na 48 dagen ziekenhuis gingen we met zijn vieren naar huis. Dat was heel fijn, maar ook wel stil. In die periode hebben we met een aantal mensen een sterke band opgebouwd. Je laat eigenlijk een heel veilige omgeving achter.” Eenmaal thuis moesten de jongens nog twee keer een nachtje terug naar het ziekenhuis. Lisan: “Toen ben ik weer even teruggegaan naar de Huiskamer voor een kopje koffie. Het was fijn om daar weer te zijn.”