Ineens stond niet alleen ons huis, maar ons hele leven op zijn kop
Christel en Rowan zitten midden in de verbouwing als ze bij de 20-wekenecho horen dat hun kindje niet goed groeit. Zo’n twee weken later blijkt dat Christel een zwangerschapsvergiftiging heeft. Vanaf dat moment houden de ouders in spe er rekening mee dat hun eerste kindje veel te vroeg geboren zal worden. “Ons huis stond al op zijn kop, nu ons hele leven ook.”
Christel wordt met spoed opgenomen in Isala in Zwolle. De artsen draaien er niet omheen. Christel: “Als het kindje voor de 26e week via de normale weg geboren zou worden, zou het komen te overlijden.” Het was dus heel belangrijk om het kindje zo lang mogelijk in Christels buik te houden. Rowan: “Als het leven van Christel zelf in gevaar zou komen, dan zouden ze ons kindje met spoed halen, met alle risico’s van dien.”
Dutje in de stoel
Rowan blijft een paar nachten bij Christel in het ziekenhuis. Naast haar bed staat een stoel waarop hij zo nu en dan even wegdut, maar van echt slapen komt het niet. Hij maakt zich zorgen om Christel en het kindje in haar buik. Maar ook omdat hun hele huis op zijn kop staat. “We wilden de verbouwing afgerond hebben voordat ons kindje geboren zou worden. Het hele plafond van de toekomstige kinderkamer lag eruit en de muren moesten nog gestuukt worden. Al onze kleding zat in kratten. Het was een grote puinhoop.”
Slechts 550 gram
Als in de 26e zwangerschapsweek blijkt dat de situatie van het kindje verslechtert, melden de artsen dat de keizersnee dezelfde dag nog plaatsvindt. Christel: “Om 8.30 uur werd het hartfilmpje gemaakt en een kleine drie uur later werd onze dochter Victoria geboren. Naast dat ze heel klein was en maar 550 gram woog, werden er geen ongebruikelijke complicaties geconstateerd. Wel werd Victoria meteen in de couveuse en aan de beademing gelegd.”
'In het Ronald McDonald Huis tref je lotgenoten en kom je tot rust'
Een paar dagen later nemen Christel en Rowan hun intrek in het Ronald McDonald Huis in Zwolle. “Dat was heel fijn. Je komt er tot rust. Naast de vrijwilligers van het Huis tref je er lotgenoten. Mensen met wie je je zorgen kunt delen. Maar die het ook begrijpen als je geen zin hebt om te praten. En het is natuurlijk ideaal, zo dicht bij het ziekenhuis”, aldus de jonge ouders.
Stapje voor stapje vooruit
Een maand later ligt Victoria nog steeds in het ziekenhuis in Zwolle. Ze gaat stapje voor stapje vooruit. Rowan en Christel zijn inmiddels weer thuis. Rowan werkt alleen de ochtenden, zodat hij ’s middags samen met Christel bij hun dochter in het ziekenhuis kan zijn. En de verbouwing? Met vereende krachten wordt ervoor gezorgd dat die klaar is voordat Victoria mee naar huis mag.