Dag en nacht bij je zieke dochter zijn
‘Ik ben wat later’, appt Lucinda naar haar collega. “Ik was toen ruim 29 weken zwanger en had al een paar dagen last van een onrustig gevoel in mijn buik.” De verloskundige stuurt haar door naar het ziekenhuis. Daar blijkt dat haar vliezen zijn gebroken. Ze moet met spoed naar Isala in Zwolle. Anderhalve dag later wordt Sophie geboren.
“Het was een emotionele rollercoaster”, vertellen Lucinda en haar man Jaco. “De bevalling beleefden we in een soort van roes. De arts vertelde dat Sophie hersenvliesontsteking had en meerdere kleine hersenbloedingen. Dat was enorm schrikken. Tot een paar dagen daarvoor verliep de zwangerschap nog perfect.”
De hersenvliesontsteking is na één dag onder controle. Uit de MRI-scan blijkt dat de hersenbloedinkjes in het motorisch centrum zitten. Dat heeft mogelijk schade in de grove motoriek tot gevolg, denk aan rollen, kruipen en lopen.
“Je hebt niet veel nodig in zo’n situatie. Het was zó fijn dat we een plek voor onszelf hadden. Een eigen kamer en ruimte om zelf te koken.”
Een eigen plek
Na een aantal dagen wordt Lucinda uit het ziekenhuis ontslagen. Jaco: “Ik zag het horrorbeeld voor me dat we meerdere keren per dag over de drukke N35 heen en weer moesten rijden. Gelukkig konden we in het Ronald McDonald Huis terecht.” Lucinda: “Je hebt niet veel nodig in zo’n situatie. Het was zó fijn dat we een plek voor onszelf hadden. Een eigen kamer en ruimte om zelf te koken.” Jaco: “Je hebt ruimte voor jezelf, maar staat er niet alleen voor. In het Huis tref je naast vrijwilligers ook lotgenoten. Mensen die in dezelfde situatie zitten, met wie je ervaringen uit kan wisselen.” Dat moest wel op afstand, want Sophie werd in de coronaperiode geboren.
Ontbijten in de Huiskamer
Na 2,5 week mag Sophie naar het ziekenhuis in Enschede. Lucinda is dag en nacht bij haar. “Je kan weinig doen. Ik gaf Sophie borstvoeding zodra dat kon en we hebben veel met haar gebuideld. In bad doen, de luier verschonen; het waren de dingen waar we ons aan vasthielden.” In die periode bezoeken ze dagelijks meerdere keren de Ronald McDonald Huiskamer, die dan net een paar dagen open is. Lucinda: “In de ochtend ontbeet ik standaard in de Huiskamer. We kookten er of aten de maaltijden op die vrienden voor ons gekookt hadden.” Jaco: “Het is een fijne plek, even weg van piepende monitoren en verpleegkundigen die in en uit lopen. Je komt er echt tot rust.”
Hoop houden
Sophie is nu drie jaar oud. “Door de hersenbloedingen waren momenten als omdraaien, kruipen en lopen extra beladen. Maar gelukkig heeft ze er niks aan overgehouden. Het contrast tussen de zorg om Sophie toen en nu is een verschil van dag en nacht. Wat we willen meegeven aan mensen die in dezelfde situatie terechtkomen? Blijf hoop houden. Geloof in je kind, ook al is het fragiel.”