we hadden niet het gevoel dat we al ouders waren
We waren nog helemaal niet voorbereid
Eén jaar oud is de vrolijke Veerle. Kerngezond en haar leventje verloopt voorspoedig. Hoe anders was dat een jaar geleden, toen Veerle als gevolg van een zwangerschapsvergiftiging veel te vroeg ter wereld kwam. Een lange, stressvolle en onrustige periode in verschillende ziekenhuizen volgde. In totaal verbleven moeder Jenny en vader Patrick vijftien weken in de Ronald McDonald Huizen Zuidoost-Brabant, Nijmegen en Middenwest-Brabant.
“Ik was 25 weken zwanger toen ik ineens last kreeg van een enorme hoofdpijn”, vertelt Jenny. “De verloskundige stuurde ons door naar het ziekenhuis. Daar bleek dat ik een zwangerschapsvergiftiging had en de baby een forse groeiachterstand. Vanuit Tilburg zijn we direct doorverwezen naar het academisch ziekenhuis in Maastricht.”
Emotioneel moment
De aanstaande ouders hadden werkelijk geen idee wat hun te wachten stond. “Ter voorbereiding mochten wij een bezoekje brengen aan de NICU waar wij een baby zagen die 700 gram woog. Dat was een zeer emotioneel moment. Elk uur, elke dag dat je kindje langer in de baarmoeder blijft, is er een en dus winst. De eerste week in Maastricht ging het zo voorspoedig dat we dachten: zo houden wij het wel vol tot 32 weken.” Maar na die eerste week holde de gezondheid van moeder en baby achteruit. Jenny moest vanwege plaatsgebrek op de NICU met spoed naar het ziekenhuis in Veldhoven. Diezelfde avond beviel ze, na 26 weken en 4 dagen, van baby Veerle. Die was 26 centimeter lang en woog slechts 550 gram. “Er stond direct een heel team van artsen om Veerle heen. Wij mochten haar één minuutje zien.” Daarna ging voor Jenny alles in een waas voorbij. “Van de eerste week weet ik helemaal niets meer.”
Samen buidelen
Vier dagen na de geboorte nam het stel zijn intrek in het Ronald McDonald Huis in Veldhoven. “We waren zo onvoorbereid, hadden totaal niet het gevoel dat we papa en mama waren. Buidelen met Veerle hielp ons hierbij en versterkte onze band met haar. We logeerden 7 weken in het Ronald McDonald Huis. Toen was Veerle groot en sterk genoeg voor een verhuizing naar Tilburg. Dat was dichter bij huis, en ook daar namen wij onze intrek in het Ronald McDonald Huis.”
‘De superlieve vrijwilligers waren onze steun en toeverlaat’
Ruimte om jezelf te zijn
“De Ronald McDonald Huizen voelden echt als een warme deken. We konden er onszelf zijn. Ons terugtrekken of juist het gezelschap opzoeken. Familie en vrienden ontvangen, ook lol maken en leuke dingen doen met de andere gasten. We bouwden mooie vriendschappen op. De superlieve vrijwilligers, die altijd op de hoogte leken van onze situatie, waren onze steun en toeverlaat. Ze legden ons in de watten. De donaties die ik altijd al aan het Ronald McDonald Huis deed, kregen nu pas echt inhoud.”
Opnieuw paniek
Vijf weken later mocht Veerle naar huis. Wat de start had moeten zijn van groots genieten, eindigde in een drama. Want op dag drie stopte Veerle plotsklaps met ademen. Jenny startte direct met reanimatie en Patrick belde 112. Toen de ambulance arriveerde, ademde Veerle gelukkig weer. Toch werd ze direct naar Nijmegen gebracht en opgenomen op de kinder-ic. Het rhinovirus, een infectie aan de luchtwegen, bleek de oorzaak te zijn. Veerle bleef één nacht in het ziekenhuis en haar ouders logeerden in Ronald McDonald Huis Nijmegen. Daarna verhuisde het gezin weer naar Veldhoven, waar Veerle aansterkte in het ziekenhuis. Jenny en Patrick verbleven die drie weken in het Ronald McDonald Huis. En daarna kon het genieten echt beginnen.