Pas na twee maanden konden de opa en oma’s hun kleinkind voor het eerst echt ontmoeten
Als Michelle en Michiel het over een held hebben, dan hebben ze het over hun dochtertje Milou. “Ze doet het goed, fantastisch eigenlijk. Ondanks dat ze vaak verkouden is en wat klein, blijft ze ons verbazen. Ze loopt toch elke keer weer voor op haar ontwikkeling.” Dat hadden de jonge ouders niet durven dromen toen op 20 april vorig jaar Milou met spoed werd gehaald.
“Ik was ruim 25 weken zwanger toen ik last kreeg van mijn buik”, vertelt Michelle. “We gingen met vrienden barbecueën, maar ik belde voor de zekerheid eerst de verloskundige. Toch maar even naar het ziekenhuis, en wat bleek: ik had weeën en al 2 centimeter ontsluiting.”
In verband met COVID-19 werd ze in haar eentje met de ambulance van Den Bosch naar Veldhoven gebracht. Michiel en haar moeder reden erachteraan. Daar aangekomen had ze inmiddels al 6 centimeter ontsluiting. Uit de echo bleek dat de baby in een stuit lag, de voetjes kwamen al uit de baarmoedermond.
Zware eerste week
“Ik kreeg weeënremmers, dat hielp gelukkig. De volgende dag had ik geen ontsluiting meer, ons kindje was gedraaid en lag dus ook niet meer in een stuit. Alles zag er opeens goed uit. Tot ik weer een echo kreeg. Ik had een navelstrengverzakking, nu hing de navelstreng uit mijn baarmoedermond. De bevalling kon niet langer wachten. Met een keizersnee is onze dochter Milou gehaald.”
In Ronald McDonald Huis Zuidoost-Brabant was de eerste week geen plek voor de kersverse ouders. Vanwege corona mochten er geen acht, maar slechts vier gezinnen verblijven. “Die eerste week was zwaar. We reden elke dag heen en weer, terwijl ik nog niet hersteld was. Gelukkig was er na een week plek en logeerden we in het Huis. Daar vonden we onze rust.”
Goed alternatief
Ook op de neonatale intensive care unit (NICU) golden strengere regels. “Alleen de ouders mochten op de kamer bij Milou. Hierdoor hebben vrienden en familie het echte kleine van onze dochter niet meegemaakt.” Totdat Michiel op de gang Heidi tegen het lijf liep. Zij was op zoek naar een gezin dat een webcam wilde testen. Het jonge, nuchtere stel weet techniek wel te waarderen en besloot mee te doen. “Het is een eer om de eerste te mogen zijn. Op deze manier konden we toch onze dierbaren mee laten kijken tijdens mooie verzorgmomenten. Tegelijkertijd helpen we mee het voor andere ouders goed neer te zetten.”
Toch duurde het nog immens lang voordat de opa en oma’s hun kleinkind voor het eerst echt konden ontmoeten. “Op de dag dat Milou twee maanden oud was en weer in het ziekenhuis in Den Bosch verbleef, was het eindelijk zover. Een bijzonder emotioneel moment.”
Feestbeest in de dop
Michelle en Michiel kijken op een fijne manier terug op hun verblijf in het Huis. “Het biedt rust in een tijd waarin er eigenlijk geen rust is. Het is zo fijn dat het er is. We sliepen er goed en aten lekker dankzij een cateringbedrijf dat de maaltijden sponsorde. De band met de vrijwilligers was plezierig.” Daarom wilden Michelle en Michiel ook iets terugdoen voor het Huis. “Voor de eerste verjaardag van Milou organiseerden we een sponsoractie onder het mom van ‘ons eigen verblijf teruggeven’. Dat is gelukt.” Het opgehaalde bedrag gaat naar de installatie van airco’s in de kamers van het Huis. “We vinden het bijzonder dat we op deze manier iets blijvends terug kunnen geven.” En Milou? “Dat is een nieuwsgierig en vrolijk meisje, een feestbeest in de dop.”