Ivas is een verhaal van hoop
Ivas werd veel te vroeg geboren en had een moeilijke start. Nu, jaren later, gaat het goed met hem. Vol enthousiasme begint hij aan het avontuur van de middelbare school. Dat hadden zijn ouders Savas en Nadja niet durven dromen. “De eerste weken van de zwangerschap lijkt er niets aan de hand”, vertelt Nadja. “Bij de twintigwekenecho werd duidelijk dat de groei achterliep. Vanaf dat moment moesten we steeds voor controle naar het Maastricht UMC+.”
De oorzaak bleef onbekend. Savas: “Daarom zocht ik van alles op internet. Dat maakte het niet beter, ik maakte me grote zorgen.” Als Nadja 28 weken zwanger is, voelt ze midden in de nacht dat ze vruchtwater verliest. “We belden de verloskundige en zijn meteen naar het ziekenhuis gereden. Hier gaven ze me medicijnen om de longrijping te stimuleren.”
Nadja werd diezelfde nacht met de ambulance overgebracht naar het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven. Savas: “We hadden geen idee hoelang het zou duren. Ik ben naar mijn werk gegaan om wat dingen af te ronden. Totdat ik werd gebeld. Tijdens een controle werd duidelijk dat het niet goed ging en de geboorte met spoed moest plaatsvinden.”
Miniatuur met alles erop en eraan
Nadja bevalt na 28 weken en drie dagen zwangerschap van hun zoon Ivas, zonder het bijzijn van haar man. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, krijgt Savas te horen dat zijn zoon klein en licht is, slechts 755 gram. Maar alles zit erop en eraan. Op dat moment weet Nadja nog niet hoe het met haar kindje is. Ze ligt op de recovery en wacht vol spanning af. “De artsen vertelden mij niets. Gelukkig mocht Savas naar mij toe en vertelde hij dat het goed ging.”
Het jonge gezin belandt plots in een moeilijke tijd. Hoewel Ivas het goed doet, moet hij op sommige momenten letterlijk vechten voor zijn leven. Savas: “Er was geen plek in Ronald McDonald Huis Zuidoost-Brabant. Daarom verbleven wij in een hotel op een paar kilometer afstand. Dat was dichtbij vergeleken met ons huis, maar elke meter van Ivas vandaan voelde als te ver.”
Verhuizen in de sneeuw
Op kerstavond kwam er een kamer vrij in het Huis. “Dit was zo bijzonder. Het was een witte kerst en in de sneeuw verhuisden we naar het Huis dicht bij Ivas.” De jonge ouders verbleven hier in totaal twee maanden. Nadja: “Dan kan je wel zeggen dat het als een tweede thuis voelt. De warmte van de vrijwilligers, hun luisterend oor of net die hand op je schouder. Ook het contact met andere ouders die in een soortgelijke situatie zitten, heeft ons geholpen sterk te zijn.”
Ieder jaar rondom kerst bezoeken Ivas en zijn ouders de NICU en het Huis. “Het is bijzonder om terug te gaan en iedereen te kunnen laten zien hoe het nu met Ivas is. Wij zijn enorm trots op hem.” Ook het Huis blijft een speciale plek. “Wij willen graag wat terugdoen voor de vrijwilligers en andere gasten die het zo nodig hebben. Daarom brengen wij ieder jaar een pakketje om hen te ondersteunen en een hart onder de riem te steken.”
Een paar dingen die het gezin aan het Huis heeft gegeven, zijn de oude fietsjes van Ivas. “Het is geweldig om andere kindjes erop te zien fietsen. Met ons bezoek willen we andere ouders hoop geven dat het goed kan komen. Ook al is het een lange en zware weg.”