Een sterrenkind en
Een hartjeskind
Hoe maak je een geboortekaartje voor een tweeling, waarvan er één kindje is overleden? Die vraag houdt Claudia en Barry bezig. In de box ligt hun dochtertje Bliss. Ze kunnen wanneer ze maar willen haar een kusje geven. Bij dochtertje Hope gaat dat helaas niet meer.
Meer verhalen uit Huis Zuidoost-Brabant
“Het vrolijke kaartje dat we tijdens mijn zwangerschap hebben uitgezocht, past niet meer”, zegt Claudia. “We hebben nu een sterrenkind en een hartjeskind. Met zestien weken braken mijn vliezen, door een huis-, tuin- en keukenbacterie, die helaas door mijn lijf is gaan woekeren. Hope en Bliss lagen in mijn buik als in een stapelbedje. Het vruchtwater van Hope, de onderste, was als eerste aan de beurt. Ze lag daarna droog. Maar haar hartje klopte nog wel.” Dit meisje bleek een vechtertje. Ze gaf niet op. Claudia ging aan de antibiotica en kreeg bedrust voorgeschreven. Eerst in het ziekenhuis, daarna thuis. Zeven lange weken deden de kindjes het goed in haar buik. Hun hartjes klopten, ze hadden geen afwijkingen. Wel kreeg Hope een lichte groeiachterstand. De artsen waarschuwden dan ook dat ze met het ergste rekening moesten houden. Dat beide kindjes het niet zouden redden. Toch hielden Barry en Claudia hoop. “Al had ik de rest van de zwangerschap op mijn kop moeten staan, ik had het gedaan”, zegt Claudia.
Onmenselijk zwaar
Maar het lot besliste anders. Met 23,3 weken, een termijn waarop artsen nog net niets kunnen doen, wordt Hope geboren. Even daarvoor was haar hartslag nog zichtbaar geweest, maar als Claudia ’s nachts in het ziekenhuis naar de wc gaat, voelt ze hoe Hope geboren wordt. “Ik heb haar opgevangen. Ze was toen al overleden. Ik schreeuwde dat ik hulp nodig had. Heel onwerkelijk. Toch was het ook een mooi moment. Het was alles wat ik voor Hope kon doen. Haar opvangen.” Onmenselijk zwaar vond ze het dat haar vriend Barry daarna in zijn eentje naar het crematorium moest. “Ik moest blijven liggen, voor Bliss, de andere baby.” Hun oudste dochter Gigi, van twee jaar, kwam ook naar het ziekenhuis. Hoe leg je zo’n kind uit wat er gebeurd is? “Gigi snapte dat ik een au-buik had”, zegt Claudia. “En dat Hope nu een sterretjesbaby was.” In het VUmc werd ondertussen gestart met longrijpingsspuiten, in de hoop dat die voor Bliss uitkomst boden.
Vel over been
Vijf dagen later werd Bliss geboren, met een spoedkeizersnede. “Ze liet meteen zien dat ze graag wilde leven”, zegt Claudia. “Ze deed alles goed. Maar jee, wat vonden Barry en ik het eng. Ze woog maar 675 gram en was dertig centimeter lang. Ze kon een hartstilstand krijgen, een ingeklapt longetje, een hersenbloeding... Ze was vel over been. Gelukkig kreeg ze niks. Maar het is wel heel lastig om je meteen aan zo’n klein kindje te hechten. Je bewaart gevoelsmatig een soort afstand, omdat je zo bang bent dat het alsnog mis gaat.”
Racen door de gang
Het Ronald McDonald Huis bood uitkomst. “Het hielp ons een band op te bouwen met Bliss. In het begin kun je niet veel meer doen dan naast haar couveuse zitten en tegen haar praten. Zelfs haar vasthouden mocht de eerste weken niet. Doordat we in het Huis zaten, kon ik haar bezoeken wanneer ik maar wilde. Daardoor begon de band te groeien.” Ook wilden Barry en Claudia hun oudste dochter Gigi graag bij zich hebben. “Die had ons hard nodig. In het Huis konden we een gezin zijn.” Claudia kwam de eerste dag huilend het Ronald McDonald Huis binnen. “Ik vond het zo zwaar om mijn kindje in het ziekenhuis achter te laten, ook al was het op loopafstand. Maar we zijn zó lief ontvangen. Gigi ging bij binnenkomst meteen op haar loopfietsje door de gangen racen. ‘Mag dat wel?’, vroeg ik bezorgd aan de vrijwilligers. ‘Ja hoor, hier mag alles’, kreeg ik te horen. Vervolgens trokken ze een kast open waar Gigi een speelgoedje uit mocht zoeken. Toen moest ik spontaan weer huilen, van blijdschap.”
Dekentje over dekentje
Toen Bliss ruim vier weken oud was, mochten Barry en Claudia haar voor het eerst tegen zich aan houden. “Een bijzonder moment. Maar ook heel spannend. Zo’n klein hoopje mens, in een aluminium dekentje, met daar weer een dekentje overheen en daar weer een dekentje overheen. En overal slangetjes. Het was geen onbezorgde knuffel.” Viereneenhalve maand had Bliss nodig om aan te sterken. En nu zijn ze thuis met haar. En buigen ze zich over het geboortekaartje, dat ook meteen een rouwkaartje is. “Het voelt heel dubbel. Ik loop achter een enkele wagen, terwijl de dubbele wagen op zolder staat. Ik word gefeliciteerd met mijn dochter, terwijl mijn andere dochter er niet meer is. We hebben nog een lange weg te gaan. Maar we komen er wel. De steun van onze familie en vrienden, maar ook het verblijf in het Ronald McDonald Huis, heeft ons er doorheen gesleept. Ik ben heel trots op mijn prachtige dochters.”