‘Een half uur rijden is te ver bij een kritiek telefoontje’

Michelle was bijna 26 weken zwanger toen ze de hele dag last kreeg van haar buik. Het leek wat weg te hebben van een blaasontsteking, maar uiteindelijk bleken de krampen weeën te zijn. ‘Ik was er op dat moment van overtuigd dat we haar kwijt waren’, zegt Michelle. ‘Maar de verloskundige hoorde gelukkig nog wel een hartje. In het ziekenhuis in Den Bosch werd snel een echo gemaakt, waarna bleek dat de voetjes al uit de baarmoedermond hingen.’ 

Uiteindelijk werd Milou in het ziekenhuis in Veldhoven met een keizersnede gehaald. De dagen daarvoor was er voor Michiel en Michelle nog tijd om zich voor te bereiden op wat ging komen: ‘Het was een rottijd, maar we wisten wel wat er ging gebeuren. We hadden de ruimte om informatie te verzamelen. We kregen uitleg over een keizersnede en we hadden de NICU al een keer gezien.’ De keizersnede is naar omstandigheden goed verlopen en de artsen konden Milou zelfs nog laten zien aan de kersverse ouders. 

‘Vanaf het moment dat Milou geboren was, wilden we altijd in haar de buurt zijn’, vertelt Michiel. ‘We wonen in Vught. Dat is ‘maar’ een half uur rijden naar Veldhoven, maar dat is een half uur te ver. Soms is er opeens iets aan de hand en dan wil je direct op de kamer van je dochtertje staan.’ 

In de periode die direct na de geboorte volgde, kwam er veel op het jonge gezin af. ‘Je bent nieuw in deze wereld, je weet ook niet hoe het allemaal precies werkt. Gelukkig werden we daarin begeleid door professionals. Zij leerden ons hoe we ons kind het beste konden helpen. Ik heb haar bijvoorbeeld meteen uit de couveuse gehaald toen ze voor het eerst bij Michelle ging liggen’, zegt Michiel. ‘Daardoor begon ik erop te vertrouwen dat wij zorg kunnen dragen voor Milou. Omdat we in het Ronald McDonald Huis mochten verblijven, konden we er ook zoveel mogelijk zijn om voor haar te zorgen. Het voelde als een warm bad vanaf het eerste moment dat we daar naar binnen liepen.’ ‘Het is bijzonder dat alles gebeurt binnen een straal van honderd meter’, zegt Michelle. ‘Vanaf de ingang van het Huis konden we het raam van haar kamertje zien.’

Milou werd geboren in coronatijd. Dat maakte de periode extra gek, maar het gaf ook veel rust, legt Michelle uit: ‘Er kon maximaal één bezoeker per dag langskomen, buiten aan de picknicktafel. Daarnaast verbleven er maar vier gezinnen in het Huis en we kregen iedere dag een maaltijdbox, waardoor we zelf bijna niks hoefden te regelen. We konden ons volledig focussen op Milou.’ 

In de tijd dat de wereld op slot ging, vonden Michiel en Michelle warmte bij elkaar en bij de andere gasten van het Ronald McDonald Huis: ‘We konden opladen in het Huis. Ons even samen terugtrekken en een half uurtje Harry Potter kijken was dan al genoeg om weer terug te kunnen naar het ziekenhuis’, zegt Michiel. ‘Maar ook de faciliteiten, zoals het lenen van een fiets, zorgden voor ontspanning. Je moet ook jezelf overeind houden in zo’n periode en verblijven in het Huis heeft ons daar echt bij geholpen.’

Daarnaast hadden ze goed contact met de andere ouders, legt Michelle uit: ‘Tijdens het ontbijt en avondeten zit je wel eens samen met andere gasten. Zij begrijpen wat je doormaakt en je hebt aan een half woord genoeg.’ Michiel vult aan: ‘Bij iedere ouder die daar rondloopt of nieuw binnenkomt, zie je een strijdlust. Het is je kind voor wie je hier ziet. De hoop op een goede afloop, zag je bij iedereen in de ogen. Maar ook de spanning, die hoe langer het verblijf duurde, toenam. Mensen uit je eigen kringen maken dit niet mee, dus het delen van deze ervaring met lotgenoten was veel waard. En niet te vergeten: de vrijwilligers. Die waren altijd erg betrokken en ze stonden voor ons klaar.’

Milou deed het op dat moment best goed. Artsen spraken zelfs van een ‘best case scenario’. Iedere keer als er iets mis leek te gaan, kwam ze er net weer bovenop. Maar nog steeds was het spannend. Bij Michiel en Michelle kon op ieder moment de telefoon afgaan vanwege slecht nieuws. 

              Toch mocht Milou uiteindelijk overgeplaatst worden naar het ziekenhuis in Den Bosch, waar ze nog zes weken heeft gelegen. Voor Michiel en Michelle was dit een vertrouwde omgeving, want het is zes minuten rijden van hun huis en Michiel werkt hier zelfs als verpleegkundige. In deze periode groeide het vertrouwen dat het goed zou komen met Milou. Michiel omschrijft dat met pakkende woorden: ‘Op dat moment herkende ik haar als baby. Het voelde heel anders dan de achthonderd gram die ze woog bij de geboorte. Je hebt eindelijk een kind in je handen.’ Dit maakte dat de ouders haar makkelijker in het ziekenhuis durfden te laten. De levensbedreigende situatie was achter de rug. 

‘In het ziekenhuis in Den Bosch mochten we steeds meer zelf gaan doen, eigenlijk alles wat je ‘normaal’ doet met een baby. We leerden hoe we aan Milou konden zien hoe het ging, maar dan zonder een monitor daarvoor te gebruiken.’ Michelle vult aan: ‘We vertrouwden zo op die monitor. Want hoe weet ik of haar hart nog klopt als ik het niet op de monitor zie? Dat was nieuw voor ons.’

              Michiel en Michelle waren erg blij toen ze op 5 juli eindelijk hun dochtertje mee naar huis mochten nemen. Helaas bleek dat de stress van de moeilijke periode zorgde voor een nasleep: in oktober werd er tijdens een operatie van Michiel een stuk darm verwijderd, waarna hij vier maanden met een stoma leefde. Hij kreeg de ziekte van Crohn. ‘Alle stress leidde tot een heftige ontsteking.’

Nu gaat het goed met het gezin, zowel met Milou als haar ouders. ‘Inmiddels zijn we een gezin van vier, met twee gezonde meiden die super lief zijn. Ook Milou ontwikkelt zich geweldig’, zegt Michelle lachend. ‘De groeicurve is perfect. De dokter die het had over een ‘best case scenario’ blijkt dus toch gelijk te hebben gehad.’

‘Het gaat nu zo goed met Milou dat we soms bijna vergeten hoe heftig het geweest is. We hebben dingen meegemaakt die we ons nooit hadden kunnen voorstellen. Een reanimatiebeleid bespreken voor je nog niet eens geboren dochtertje, is niet iets waar je over nadenkt tijdens een gezonde zwangerschap’, vertelt Michiel. ‘Toch zie je al de strijdlust, zelfs in een baby’tje van achthonderd gram.’ 

‘Ik word er nog altijd verdrietig van’, zegt Michelle. ‘Ik vind het heel erg dat ze dit heeft moeten meemaken. In ons dagboekje dat we bijhielden, beschreven we zelfs een dag waarop Milou een echo van haar hart kreeg en bloedtransfusie nodig had, als een goede dag. En tijdens de eerste dagen van haar leven hebben we al gesprekken moeten voeren over hoe ver we gaan. Wanneer is er nog genoeg kwaliteit van leven? Als ik haar dan nu zie als een blij kind, dan denk ik aan hoe fijn het was geweest als we dat toen hadden geweten. Dat alles goed zou komen.’

Het gezin is tot op de dag van vandaag erg betrokken bij het Ronald McDonald Huis. ‘Ik wil niet vergeten wat het Huis en de mensen voor ons betekend hebben’, zegt Michiel. En Michelle zegt dat ze met een warm hart terugdenkt aan de momenten in het Huis die haar even, al was het maar heel kort, uit de ziekenhuisbubbel konden halen. ‘Even een filmpje kijken, even in de keuken genieten van lekker eten of even op een mooie dag in de binnentuin zitten.’ 

Het gezin vindt het daarom waardevol om contact te blijven houden met het Huis én om geld in te zamelen. Voor de eerste verjaardag van Milou vroegen ze donaties voor ons Huis, waarvan airco’s in de kamers zijn opgehangen. En dit jaar deed Michiel voor de tweede keer mee aan de Homeride, hét sportevenement van het Kinderfonds om geld in te zamelen voor de Huizen en vakantiehuizen. Hij gaat zeker nog vaker meedoen om met zijn team geld in te zamelen. 

Als Huis zijn we dankbaar dat zulke mooie connecties kunnen ontstaan en we wensen het gezin het allerbeste toe voor de toekomst!