De meest intensieve dagen van ons leven

“De OK was direct gevuld met artsen en paniek. Hidde werd gereanimeerd en aan de beademing gelegd. Dankzij de artsen heeft hij zijn geboorte overleefd. Daarna werd Hidde naar de Nicu gebracht. Vanaf dat moment is ons leven voorgoed veranderd.” Elke dag kreeg hij meerdere onderzoeken, maar wat Hidde mankeerde konden de artsen van het MMC niet achterhalen. Regelmatig probeerden ze of hij zelfstandig kon ademen. “Voor ons iedere keer weer een spannend moment. En verdrietig, want het lukte steeds maar niet.”

“Wij werden er knettergek”

Daniëlla en haar man Edwin verbleven in het Ziekenhuis, twee etages hoger dan waar Hidde op de Nicu verbleef. Een eenpersoonskamer met twee losse bedden waar artsen, verpleegkundigen en familie af en aan liepen. “Ongeveer elk uur kwam er wel iemand binnen lopen van de verpleging of verzorging om mij te onderzoeken, te verzorgen, medicatie te geven of om de kamer schoon te maken. Om te vragen wat we die avond wilden eten of om te vragen of ze iets konden betekenen wanneer ze hoorden dat we verdrietig waren. Maar ook om te vragen of het goed ging, als het stil was op onze kamer. Ondanks al die lieve en goede zorgen werden wij er knettergek.” Er was geen sprake van privacy of moment om als ouders samen alles te verwerken. Tot het moment dat zij werden geattendeerd op de mogelijkheid om te verblijven in het Ronald McDonald Huis Zuidoost Brabant.

Een plek waar ik met heimwee naar terug kan verlangen

Daniëlla werd in een rolstoel het Huis in gebracht. Een nieuw, eigen onderkomen dichtbij Hidde, maar met de rust en mogelijkheid even alleen te zijn. “De ontzettend fijne en warme sfeer die daar heerst, maakt het tot een plek waar ik met heimwee naar terug kan verlangen.” Daniëlla en Edwin kregen een eigen kamer waar ze zich konden terugtrekken. In de Huiskamer waren ze samen met hun ouders en kwamen soms vrienden langs om hen een hart onder de riem te steken. “Onze ouders kookten er dagelijks voor ons en konden zo in de luwte er voor ons zijn als we ze nodig hadden. We hadden hun steun zo hard nodig.” Ook aan de vrijwilligers in het Huis hebben ze veel steun gehad. “Als we terugkwamen van Hidde hadden ze precies in de gaten wanneer ze ons even met rust moesten laten of wanneer we behoefte hadden aan een gesprekje. Die gesprekken gingen ook echt ergens over, ze hadden diepgang, de vrijwilligers toonden zoveel begrip en erkenning. We kregen er troost en hoop, het medeleven en de aandacht deed ons zo goed!”

Het besef van de meerwaarde van het leven

Als Hidde drie weken oud is, wordt hij voor een spierbiopt naar Nijmegen gebracht. Daar kregen Daniëlla en Edwin te horen dat hun zoon te ziek was om te kunnen blijven leven. Twee dagen later wordt de beademing stopgezet en overlijdt Hidde in de armen van zijn moeder. “Tot de dag van vandaag ben ik ontzettend dankbaar dat Hidde in ons leven is gekomen. Dat hij ons papa en mama heeft gemaakt. Wij zien zijn geboorte, maar ook zijn onvermijdelijke overlijden, als een verrijking van ons leven. Hij heeft ons doen beseffen wie we zijn, hoe kwetsbaar we zijn en wat de betekenis is van verdriet en pijn en daarmee ook de meerwaarde van het leven.” Pas een half jaar na zijn overlijden, bleek dat Hidde een ernstige spierziekte had, en dat deze erfelijk was.

Dankbaarheid

Daniëlla heeft zich inmiddels ontwikkeld tot coach en is gespecialiseerd in het thema verlies en rouw. Hiermee helpt ze mensen met het verwerken van hun eigen verlies. Zij en haar man zijn dankbaar voor hun verblijf in het Ronald McDonald Huis Zuidoost Brabant. Zo waren zij dicht bij hun zoon en konden ze tegelijkertijd in alle rust samen verwerken en tot rust komen. “Daardoor hebben wij een mooie invulling kunnen geven aan de vierentwintig meest intensieve dagen van ons leven, van zíjn leven.”

Geef om kinderen als Hidde