
Baby Isabel
Verkeerde wekelijks in de gevarenzone
De gedroomde zwangerschap van Tamara veranderde in een nachtmerrie door het HELLP-syndroom. De zwangerschapsvergiftiging zorgde ervoor dat Isabel veel te vroeg haar moeder’s buik uit moest. ‘Heel veel samen praten, is het enige wat helpt om alles te verwerken.’
Met 27 weken werd Isabel met een keizersnee gehaald. ‘Langer wachten was te gevaarlijk, ze had al een behoorlijke groeiachterstand,’ vertelt Bob. ‘Na haar geboorte verkeerde ze wekelijks in de gevarenzone. Er is nog zoveel onbekend rond de behandeling van prematuurtjes dat de artsen vaak zelf ook niet wisten wat ze ons moesten adviseren. We hebben dan ook heel veel samen gepraat om te kunnen beslissen over bepaalde behandelingen.’ Het buidelen was voor alle drie een dagelijks lichtpuntje. ‘Elke dag anderhalf uur met een kind op je blote borst liggen? Eigenlijk vond ik dat te vrouwelijk,’ geeft Bob eerlijk toe. ‘Gelukkig zei een broeder “niet zeuren, gewoon doen”. Nu raad ik het alle papa’s aan, je bouwt er zo’n goede band met je kind mee op!’
‘Elke dag anderhalf uur met een kind op je blote borst liggen? Eigenlijk vond ik dat te vrouwelijk,’ geeft Bob eerlijk toe.

Geen cadeaus
Drie maanden lang verdeelden Bob en Tamara hun tijd tussen het Wilhelmina Kinderziekenhuis en Huis Utrecht. ‘Als je ergens moet zitten, dan daar!’ vertelt Tamara enthousiast. ‘Het Huis is een hele fijne plek die voor altijd in ons hart zit. Door de huiselijke sfeer en de steun van andere ouders voelde het daar als thuiskomen.’ ‘En vergeet ook de fantastische inzet en warmte van de vrijwilligers niet’, voegt Bob toe. Elke week organiseerden ze wel iets leuks zoals massages of koken, die kleine dingen zijn zo belangrijk. Om iets terug te doen voor alles wat het Huis voor ons gedaan heeft, vroegen we voor Isabel’s eerste verjaardag geen cadeaus, maar donaties voor het Huis.’
Meten is weten
Het was fijn om weer naar huis te mogen, maar ook eng en spannend. Tamara: ‘Maandenlang vertrouw je volledig op talloze machines en artsen en dan opeens gaan alle meters eraf en moet je helemaal op haar en op jezelf vertrouwen. Die eerste nacht thuis deden we geen oog dicht en controleerden we steeds of ze nog wel ademde.’ Isabel is nu een vrolijke, ondeugende dreumes. ‘Artsen en fysio’s zijn verbaasd hoe goed het nu met Isabel gaat. Of ze er iets aan overhoudt, zal pas blijken als ze over een paar jaar naar school gaat. Natuurlijk zijn we nog steeds heel voorzichtig want ze is erg vatbaar voor infecties. Eigenlijk is die extra voorzichtigheid tot nu toe nog het grootste gevolg van die hele ziekenhuisperiode.’
Help mee en doneer
