Zie hoe jij verschil kunt maken
Verhalen uit Ronald McDonald Huis Utrecht
Lees ervaringen van gasten, en zie hoe donateurs, vrijwilligers en actievoerders het verschil maken voor Ronald McDonald Huis Utrecht. Doe je mee?
-
Er zijn is al genoeg
“Alleen al aanwezig zijn in de Ronald McDonald Huiskamer is zo waardevol. Met deze kleine moeite dragen we bij aan iets groots: een huiselijke omgeving bieden aan ouders in een moeilijke periode.” En vrijwilligers Jasmin en Ellen betekenen niet alleen iets voor anderen, maar ook voor elkaar. “We zijn dikke vriendinnen geworden.”
-
Met papa en mama dichtbij kan Julia alles
Dansend en zingend gaat de driejarige Julia door het leven. Tot er iets lijkt te zijn met haar zicht. “Ze stond telkens dicht op de televisie”, vertelt moeder Jennifer. “Ook een juf van de opvang merkte het op bij het lezen.” Verschillende bezoeken aan de oogarts volgen, maar alles lijkt in orde. Een controle in april verandert alles. Ze ziet met één oog nog maar twintig procent.
-
In het Huis deelden de WKZ-matties maandenlang dezelfde gang én zorgen
Anna, Raphaël en Thom vinden elkaar maar wat interessant en kruipen gezellig rond. Aan de drie vrolijke baby’s is niet te zien dat ze een jaar geleden dezelfde moeilijke start hadden. Hun ouders deelden ondertussen maandenlang dezelfde gang in het Ronald McDonald Huis met elkaar, én hun zorgen. Deze ‘WKZ-matties’ zijn nu voor het eerst samen terug in Huis Utrecht. Rianne: “Ik zag ertegen op, maar het voelt als een warme deken.”
-
Samen aan het kerstdiner, closer dan ooit
Lilly-Rose is pas vier, maar wacht alweer op operatie nummer 34. De helft van haar leven brachten Silvie en Jimmy daarom door in Ronald McDonald Huis Utrecht. Zeker geen feestje. “Toch hadden we oprecht een fijne tijd daar, ook met de feestdagen.”
-
Fenna en Bono startten online een inzamelingsactie
Noa liet haar ouders behoorlijk schrikken door drie maanden te vroeg geboren te worden. Gelukkig konden Fenna en Bono maandenlang vlak bij haar blijven, in Huis Utrecht. Bono: “Het is zo mooi dat dit bestaat. Uit dankbaarheid wilde ik iets terugdoen, dus startte ik een inzamelingsactie via Instagram.”
-
Bart ligt ineens doodziek op de OK
Bart kijkt filmpjes op zijn tablet, vertelt over de Efteling en laat trots zijn nieuwe fiets zien. Heel gewone dingen voor een zesjarige, maar heel bijzonder voor Bart. Want de tablet bedient hij zonder onderarm en vingerkootjes, de fiets is een driewieler en de Efteling bezocht hij in een rolstoel. Een meningokokkeninfectie plus bloedvergiftiging richtte – en doet dat nog steeds – veel schade aan in zijn lichaam. Maar Bart overwint alles: “Ik ga later trouwen met mijn vriendinnetje Jill!”
-
Alyssa racet op het dakterras van de Huiskamer
Met een afstandsbediening opent Alyssa (8) de deur van de aanbouw. Dit is haar kleurrijke domein waar ze met haar elektrische rolstoel prima uit de voeten kan. Als een volleerd fotomodel poseert ze in haar kamer, ondanks de nasleep van een zware rugoperatie.
-
Leukemie zet Benjamins puberleven op zijn kop
“Ik huilde toen ik papa vertelde dat ik kanker heb, daarna nooit meer.” Geflankeerd door zijn zussen Anne- Mette en Charlotte vertelt Benjamin kalm hoe zijn puberleven sinds zeven maanden op zijn kop staat. Hij heeft de zwaarste vorm van leukemie. Talloze behandelingen en een stamceltransplantatie volgen. “Dat hij zo positief blijft, geeft ons vertrouwen en rust”, zegt zijn moeder Linda geëmotioneerd. Het hele gezin wijkt vanaf het begin niet van Benjamins zijde. “We doen dit echt samen.”
-
Dubbel verdriet om je kleinkind en kind
“Allebei dragen we een afdruk van Juliettes handje bij ons, ik als armband en Jan op zijn manchetknopen”, laat Caroline zien. De dood van hun kleinkind heeft hen allemaal veranderd.
-
Oma buidelde uren met Jaedon
Maureens zwangerschap verloopt allesbehalve vlekkeloos. “Ik stond onder controle bij een gynaecoloog en toen ik 29 weken zwanger was, voelde ik mij ’s ochtends vroeg niet lekker. Ik dacht dat ik last had van groeipijn.” In het ziekenhuis blijkt dat ze al ontsluiting heeft. Alles wordt in gang gezet om de zwangerschap te rekken. Al die tijd is Maureens moeder een grote steun voor haar dochter.
-
Onze kleindochter was heel sloom en wilde niet drinken
“Ziet er goed uit, opa!” Dat zegt de 5-jarige Ella als Arnold op verzoek het litteken toont van zijn recente openhartoperatie. Haar eigen litteken op haar voorhoofd is de enige zichtbare herinnering aan de maandenlange strijd van de artsen om baby Ella in leven te houden. “Toen ze leukemie bleek te hebben, dacht ik alleen maar: laat mij daar maar liggen, ik heb een mooi leven gehad, zij is pas net begonnen”, zegt oma Astrid.
-
Het duurde weken voordat we Otis' gezichtje konden zien
Gebiologeerd staart Otis naar de mobile met wilde dieren boven zijn hoofd. Zijn ouders Charlotte en Guus zagen die zebra’s en leeuwen in het echt tijdens hun maandenlange reis door Afrika. De reis die Otis met zijn ouders aflegt sinds zijn veel te vroege geboorte is echter veel moeilijker dan ze zich ooit hadden kunnen voorstellen. Pas na 4,5 maand mocht Otis mee naar huis, met een drain in zijn hoofd als levenslange herinnering.
-
'Als je kind ziek is, wil je alleen maar dichtbij zijn’
‘Yes, de 30 weken zijn gehaald.’ Dat stond in het appje van Diede aan Michiel. Ze wist niet dat ze die nacht al zou bevallen van Goos en Siem. De bevalling verloopt goed, maar ineens gaat het mis met Siem. Hij gaat het niet redden. Terwijl ze afscheid nemen van Siem is er voor Goos nog een lange weg te gaan in het ziekenhuis. “Het was een emotionele achtbaan: trots, blijdschap, verdriet en angst volgden elkaar op.”
-
Verrast worden door drie meisjes
Bij een echo van een drieling, bij een zwangerschap van ruim 32 weken, is het lastig om alle kindjes afzonderlijk goed in beeld te krijgen. De moeder moet draaien, verzitten en verliggen. Zo ook Nadine. En dan is daar opeens een duidelijke ‘pats’. Nadines vliezen breken en niet veel later komen de weeën op gang.
-
Aiden ligt opeens heel erg ziek in het ziekenhuis
Zachtjes klinkt een Chinees kinderliedje. Een grote, glimmende, rode auto wacht geduldig in de hoek tot zijn eigenaar wakker wordt. De net 1 jaar oude Aiden ligt nog prinsheerlijk te slapen bij mama Chung: “Het verwarmt ons hart dat zoveel vrijwilligers hun eigen kerst hebben opgeofferd om voor ons te zorgen, dat zoiets nog bestaat! Maar ik ben zo blij dat we dit jaar samen thuis kerst kunnen vieren, dat ik in september al de kerstversieringen heb besteld.”
Ervaringen uit Huis Utrecht
''Het is fijn om een eigen plek te hebben vanwaaruit we snel bij Djarvy zijn. Hier in het Huis zijn er een paar ouders die hetzelfde meemaken als wij en met wie we kunnen praten.”
''De vrijwilliger zorgen zo goed voor ons. Iedereen zegt dat we ook aan onszelf moeten denken, want anders houden we dit niet vol. Daarom maken we graag gebruik van de sauna- en dierentuintickets van het Huis.''
''Als ouders bij mij komen voor een gesprek, put ik uit een vergelijkbaar hoofdstuk uit mijn levensboek om hen te steunen. Ik ben een sterke vrouw, helpen en zorgen zit in mij. Dit is enorm dankbaar werk.”