Zie hoe jij verschil kunt maken
Verhalen uit Ronald McDonald Huis Utrecht
Lees ervaringen van gasten, en zie hoe donateurs, vrijwilligers en actievoerders het verschil maken voor Ronald McDonald Huis Utrecht. Doe je mee?
-
Alyssa racet op het dakterras van de Huiskamer
Met een afstandsbediening opent Alyssa (8) de deur van de aanbouw. Dit is haar kleurrijke domein waar ze met haar elektrische rolstoel prima uit de voeten kan. Als een volleerd fotomodel poseert ze in haar kamer, ondanks de nasleep van een zware rugoperatie.
-
Leukemie zet Benjamins puberleven op zijn kop
“Ik huilde toen ik papa vertelde dat ik kanker heb, daarna nooit meer.” Geflankeerd door zijn zussen Anne- Mette en Charlotte vertelt Benjamin kalm hoe zijn puberleven sinds zeven maanden op zijn kop staat. Hij heeft de zwaarste vorm van leukemie. Talloze behandelingen en een stamceltransplantatie volgen. “Dat hij zo positief blijft, geeft ons vertrouwen en rust”, zegt zijn moeder Linda geëmotioneerd. Het hele gezin wijkt vanaf het begin niet van Benjamins zijde. “We doen dit echt samen.”
-
Dubbel verdriet om je kleinkind en kind
“Allebei dragen we een afdruk van Juliettes handje bij ons, ik als armband en Jan op zijn manchetknopen”, laat Caroline zien. De dood van hun kleinkind heeft hen allemaal veranderd.
-
Oma buidelde uren met Jaedon
Maureens zwangerschap verloopt allesbehalve vlekkeloos. “Ik stond onder controle bij een gynaecoloog en toen ik 29 weken zwanger was, voelde ik mij ’s ochtends vroeg niet lekker. Ik dacht dat ik last had van groeipijn.” In het ziekenhuis blijkt dat ze al ontsluiting heeft. Alles wordt in gang gezet om de zwangerschap te rekken. Al die tijd is Maureens moeder een grote steun voor haar dochter.
-
Onze kleindochter was heel sloom en wilde niet drinken
“Ziet er goed uit, opa!” Dat zegt de 5-jarige Ella als Arnold op verzoek het litteken toont van zijn recente openhartoperatie. Haar eigen litteken op haar voorhoofd is de enige zichtbare herinnering aan de maandenlange strijd van de artsen om baby Ella in leven te houden. “Toen ze leukemie bleek te hebben, dacht ik alleen maar: laat mij daar maar liggen, ik heb een mooi leven gehad, zij is pas net begonnen”, zegt oma Astrid.
-
Het duurde weken voordat we Otis' gezichtje konden zien
Gebiologeerd staart Otis naar de mobile met wilde dieren boven zijn hoofd. Zijn ouders Charlotte en Guus zagen die zebra’s en leeuwen in het echt tijdens hun maandenlange reis door Afrika. De reis die Otis met zijn ouders aflegt sinds zijn veel te vroege geboorte is echter veel moeilijker dan ze zich ooit hadden kunnen voorstellen. Pas na 4,5 maand mocht Otis mee naar huis, met een drain in zijn hoofd als levenslange herinnering.
-
'Als je kind ziek is, wil je alleen maar dichtbij zijn’
‘Yes, de 30 weken zijn gehaald.’ Dat stond in het appje van Diede aan Michiel. Ze wist niet dat ze die nacht al zou bevallen van Goos en Siem. De bevalling verloopt goed, maar ineens gaat het mis met Siem. Hij gaat het niet redden. Terwijl ze afscheid nemen van Siem is er voor Goos nog een lange weg te gaan in het ziekenhuis. “Het was een emotionele achtbaan: trots, blijdschap, verdriet en angst volgden elkaar op.”
-
Verrast worden door drie meisjes
Bij een echo van een drieling, bij een zwangerschap van ruim 32 weken, is het lastig om alle kindjes afzonderlijk goed in beeld te krijgen. De moeder moet draaien, verzitten en verliggen. Zo ook Nadine. En dan is daar opeens een duidelijke ‘pats’. Nadines vliezen breken en niet veel later komen de weeën op gang.
-
Aiden ligt opeens heel erg ziek in het ziekenhuis
Zachtjes klinkt een Chinees kinderliedje. Een grote, glimmende, rode auto wacht geduldig in de hoek tot zijn eigenaar wakker wordt. De net 1 jaar oude Aiden ligt nog prinsheerlijk te slapen bij mama Chung: “Het verwarmt ons hart dat zoveel vrijwilligers hun eigen kerst hebben opgeofferd om voor ons te zorgen, dat zoiets nog bestaat! Maar ik ben zo blij dat we dit jaar samen thuis kerst kunnen vieren, dat ik in september al de kerstversieringen heb besteld.”
-
Samen zijn met kerst is het allerbelangrijkste
“Kerst vieren? Ik dacht alleen maar aan Frenky, die voor zijn leven lag te vechten op de IC”, blikt Melissa terug op wat een feestelijke decembermaand had moeten zijn met haar partner José en hun kinderen.
-
'Ik was zes toen mijn broertje ziek werd'
“Hier is Ilyahs kamer!” Yazzmine wervelt naar binnen en omhelst haar broertje. “Zullen we samen in je bed filmpjes kijken?” Monique en Myckel bekijken het tweetal glimlachend. “Ze kunnen niet met, maar ook niet zonder elkaar”, zegt Monique. Toch moeten ze elkaar straks weer missen. Dan blijft mama bij Ilyah slapen in het Prinses Máxima Centrum en vertrekt papa met Yazzmine naar hun kamer in Ronald McDonald Huis Utrecht. Gelukkig is dat maar drie minuten lopen.
-
UIt liefde voor Otis
Twee dagen na een keizersnede al je zieke kindje achterna rijden naar Nederland. Wekenlang de dag en nacht afwisselend doorbrengen in het ziekenhuis en Ronald McDonald Huis Utrecht. Katrien en Yanni deden het met liefde voor Otis. “Je denkt alleen aan je kind.”
-
Het Huis is een onmisbaar onderdeel van de behandeling
Van Groningen tot Noorwegen en van Zeeland tot Israël. De patiëntjes van kinderchirurg Stefaan Tytgat – zoals Otis, zie pagina 16 – reizen overal vandaan naar Utrecht voor een slokdarmoperatie. “Dat hun ouders in het Huis kunnen verblijven, is een onmisbaar onderdeel van onze zorg. Het maakt ons werk mogelijk.”
-
Houden van is ook loslaten
“Ik maak jou beter, mama!” Luc klapt zijn dokterskoffertje open en haalt er een rolmaat uit. “Oh, ben jij de dokter?” “Nee, ik ben Bob de Bouwer!” Luc meet ijverig mama’s been op, maar het verdriet van Maaike en Paul is niet te meten. Zij moesten afscheid nemen van Tim en Noah, Lucs veel te vroeg geboren broertjes. Geen dokter of Bob de Bouwer die daar iets aan kon doen.
-
5 vragen aan nachtvrijwilliger Gerard
Dag en nacht kunnen ouders met een ziek kind terecht in de Ronald McDonald Huizen. Ook ’s nachts worden ze daar warm ontvangen, door nachtvrijwilligers. Een van hen is Gerard Gijsen (56). Al ruim twee jaar overnacht hij eens per twee weken in Ronald McDonald Huis Utrecht.
Ervaringen uit Huis Utrecht
''Het is fijn om een eigen plek te hebben vanwaaruit we snel bij Djarvy zijn. Hier in het Huis zijn er een paar ouders die hetzelfde meemaken als wij en met wie we kunnen praten.”
''De vrijwilliger zorgen zo goed voor ons. Iedereen zegt dat we ook aan onszelf moeten denken, want anders houden we dit niet vol. Daarom maken we graag gebruik van de sauna- en dierentuintickets van het Huis.''
''Als ouders bij mij komen voor een gesprek, put ik uit een vergelijkbaar hoofdstuk uit mijn levensboek om hen te steunen. Ik ben een sterke vrouw, helpen en zorgen zit in mij. Dit is enorm dankbaar werk.”