Ella bleek leukemie te hebben
Onze kleindochter was heel sloom en wilde niet drinken
“Ziet er goed uit, opa!” Dat zegt de 5-jarige Ella als Arnold op verzoek het litteken toont van zijn recente openhartoperatie. Haar eigen litteken op haar voorhoofd is de enige zichtbare herinnering aan de maandenlange strijd van de artsen om baby Ella in leven te houden. “Toen ze leukemie bleek te hebben, dacht ik alleen maar: laat mij daar maar liggen, ik heb een mooi leven gehad, zij is pas net begonnen”, zegt oma Astrid.
Die zomerdag dat Ella halsoverkop naar het ziekenhuis moet, staat in het geheugen van Arnold en Astrid gegrift. Astrid: “Wij pasten die dag op Ella. Ze was zo sloom en wilde niet drinken. Ik had er een heel naar gevoel over en belde Melanie.” Niet veel later belandt Ella op de IC. “Je denkt altijd dat dit alleen anderen overkomt”, zegt Arnold. “Het was niet te bevatten; wordt Ella beter of is dit het einde? Daar bleef ik maar over nadenken. Gelukkig bestaat in onze buurt nog echt ‘noaberschap’. We konden overal terecht om te praten en de buren hielpen ons.”
Stralen
Een halfjaar lang wonen moeder Melanie en vader Ronald in Ronald McDonald Huis Utrecht, terwijl opa en oma veel op Ella’s broertje Vigo en hond Noa passen. Astrid: “Het enige wat we voor hen konden doen, was ervoor zorgen dat ze over Vigo en Noa in elk geval geen zorgen hadden.” Elke zaterdag rijden ze naar Utrecht. “Zodra Vigo Ella’s ziekenhuiskamer binnenkwam, zag je haar stralen. Als ze goed in haar vel zat, bleef Vigo een weekje bij zijn ouders in het Huis.”
‘Gelukkig’ leukemie
Ella wordt steeds zieker. “Er zit iets in haar hoofdje wat haar hersenen opeet, zo omschreven de artsen het.” Ze moeten haar meteen opereren om erachter te komen wat dit veroorzaakt. Is het een schimmel, dan is het over. Arnold is zichtbaar geëmotioneerd als hij hieraan terugdenkt. “We moesten afscheid nemen van Ella, niet wetend of we haar nog levend terug zouden zien. De volgende dag bleek het gelukkig ‘maar’ leukemie te zijn, met een levensgrote kans op herstel.”
Mooie momenten
Na vijf zware chemokuren knapt Ella eindelijk op. “Dat zij zo dapper en vrolijk was, gaf ons ook weer kracht. Op een avond zat ze blij lachend in bed alsof ze wilde zeggen: ‘Ik heb het verslagen, hoor.’” Zulke mooie momenten zijn er ook, tussen alle ellende door, zowel in het ziekenhuis als in het Huis. “We voelden ons er echt welkom en zagen dat het Melanie en Ronald goeddeed om hun eigen plek te hebben om tot rust te komen. Ook de vrijwilligers waren heel belangrijk. Die zijn altijd op de achtergrond aanwezig en staan meteen voor je klaar als je ze nodig hebt.”
Pure pech
De kracht van het Huis is volgens beiden ook dat de gasten onderling zoveel delen, net als zij binnen hun hechte familie doen. Astrid: “Wat er ook is, we zijn er voor elkaar.” Na een halfjaar mogen Melanie en Ronald hun dochter eindelijk mee naar huis nemen. “Volgens de dokter was de leukemie pure pech. Nog één laatste controle en dan is ze officieel echt helemaal genezen verklaard. Ze is zo’n blij en wijs kind, een bikkel die overal vol voor gaat. En ze kreeg al heel wat voor elkaar: dankzij haar gaven veel jongere familieleden zich op als stamceldonor.”
