Uit liefde voor Otis
naar Nederland
Twee dagen na een keizersnede al je zieke kindje achterna rijden naar Nederland. Wekenlang de dag en nacht afwisselend doorbrengen in het ziekenhuis en Ronald McDonald Huis Utrecht. Katrien en Yanni deden het met liefde voor Otis. “Je denkt alleen aan je kind.”
Al bij de 20-wekenecho ontdekken de Leuvense artsen dat Otis een stuk slokdarm mist. Ze verwijzen hen door naar het Nederlandse WKZ waar kinderchirurg Stefaan Tytgat een minder belastende operatietechniek toepast.
Halsoverkop
Vooraf maken ze al kennis. “Maar niks kan je hierop voorbereiden”, vertelt Yanni. “Twee dagen na zijn geboorte vertrokken we halsoverkop naar Utrecht.” Katrien: “Het was zo moeilijk om Otis zonder ons in die ambulance te zien vertrekken. Eigenlijk mocht ik niet eens mee, want in België moet je na een keizersnede vijf dagen in het ziekenhuis blijven. Ze snapten ook wel dat dat geen optie was. Ik had veel pijn, maar dacht op dat moment alleen aan Otis.”
Beschermd gevoel
In het WKZ staat een heel team klaar voor Otis, is er kraamzorg voor Katrien en vangt een verpleegkundige hen op. “Dat gaf ons wel vertrouwen”, zegt Yanni. “We waren zo gestresst door alles wat op ons afkwam. Gelukkig regelde dokter Tytgat dat we in het Huis terecht konden.” Katrien: “Zo lief dat hij zo begaan was met ons.”
Er volgt een zware operatie van negen uur. “Wat een moeilijke dag was dat. We probeerden wat rust te zoeken in het Huis. Ik ben blij dat we niet op een stoel in het ziekenhuis hoefden te wachten.” De operatie slaagt, maar Otis ligt nog weken op de IC wegens complicaties. “Vasthouden was te pijnlijk voor hem, we legden onze handen op zijn hoofdje en buikje om hem toch een beschermd gevoel te geven.”
Blijven slapen
De jonge ouders brengen de meeste tijd bij Otis door, maar het Huis is een onmisbare hulp. Yanni: “België voelde ver weg. Dat iedereen hier zo vriendelijk was, deed ons veel deugd.” Als Otis verhuist naar de kinderafdeling slaapt Katrien afwisselend bij Otis en in het Huis.
“Wekenlang dag en nacht in het ziekenhuis doorbrengen, is fysiek en mentaal echt niet goed. Heel fijn om tussendoor even op te kunnen laden in het Huis.” Na drie weken vertrekt het jonge gezin naar België. Katrien: “Otis heeft nog steeds veel ziekenhuiszorg nodig. Zijn parcours was en is hobbelig met veel ups en downs. Ze zeggen dat het eerste jaar pittig is en dat het daarna beter wordt. We moeten dus nog even geduld hebben.”