Ilyah heeft kinderkanker
'Ik was zes toen mijn broertje ziek werd'
“Hier is Ilyahs kamer!” Yazzmine wervelt naar binnen en omhelst haar broertje. “Zullen we samen in je bed filmpjes kijken?” Monique en Myckel bekijken het tweetal glimlachend. “Ze kunnen niet met, maar ook niet zonder elkaar”, zegt Monique. Toch moeten ze elkaar straks weer missen. Dan blijft mama bij Ilyah slapen in het Prinses Máxima Centrum en vertrekt papa met Yazzmine naar hun kamer in Ronald McDonald Huis Utrecht. Gelukkig is dat maar drie minuten lopen.
De achtjarige Yazzmine kent alle (kinder)hoeken van het ziekenhuis inmiddels op haar duimpje. Ze troont haar moeder mee van de gymzaal naar de zithuisjes in het restaurant en daarna naar de bouwplaats, waar ze een grote kraan bedient. “Morgen ga ik naar gym en naar de Speelopvang”, vertelt ze enthousiast. De Speelopvang voor broertjes en zusjes van patiëntjes wordt gerund door vrijwilligers van Huis Utrecht. “Het is heel fijn dat er hier zoveel te doen is voor ons stuiterkonijn”, lacht Monique.
Kanjerkraal
Het gezin was hier de afgelopen jaren kind aan huis. “Ilyah heeft kinderkanker”, legt Yazzmine uit. “Ik was zes toen hij ziek werd, dat vond ik niet leuk.” Na vorig jaar sloten ze het tweejarige chemotraject af met een speciale kraal voor Ilyahs Kanjerketting. Ook Yazzmine kreeg er eentje van de verpleging. Monique: “Heel bijzonder was dat. Kanker treft niet alleen je ene kind, het treft je hele gezin. Patiënt ben je nooit alleen.” Helaas kwam de kanker weer terug. “In december klaagde Ilyah over pijn en slecht zien en nu blijkt er wéér een tumor achter zijn oog te zitten.” Wat Ilyah verder aan behandelingen te wachten staat, weet Monique nog niet.
Pauzeknop
Ondertussen gaat het ‘normale’ leven door. “Doktersafspraken en ziekenhuizen horen er voor Yazzmine gewoon bij. We proberen haar evenveel aandacht te geven als Ilyah. Elke paar weken doen we daarom iets met haar alleen.” “Ik ben met mama naar het concert van Snelle geweest!” roept Yazzmine. Zo’n ziek broertje is niet altijd fijn. “Kinderen op school vragen steeds naar hem, terwijl ik er dan juist even niet aan wil denken. En bij het stoeien moet ik opletten dat hij niet valt.” En dan heeft Ilyah ook nog autisme. “Hij slaat mij weleens, want zijn ‘pauzeknop’ is kleiner dan de mijne. Hij denkt niet voordat hij slaat, terwijl ik dat wel kan. Maar soms wil ik hem ook slaan!’
Drummen
De twee hebben een typische broer-zusrelatie, beaamt Monique. Soms kunnen ze elkaar niet uitstaan, maar ze missen elkaar ook. En Yazzmine is heel beschermend en bezorgd tegenover haar broertje. “Ze zijn vaak op elkaar aangewezen door Ilyahs ziekte. Tijdens corona is Yazzmine twee jaar niet naar school geweest, het risico was te groot. En nu we hier zijn, volgt ze online lessen.” Yazzmine: “Als Ilyah op bed ligt, ga ik spelen: met de poppen in de Speelopvang, op het buitenspeelplein of drummen in de Muziekids Studio.”
Chocomel
Een vrolijk versierde etenskar stopt voor Ilyahs kamer. Yazzmine wil mee-eten met haar broertje, maar dat gaat niet. Straks eet ze samen met haar ouders wat in het restaurant beneden en vanavond gaat ze met papa naar het Huis. “De chocomel is er heel lekker en we kijken samen filmpjes op bed, soms met chips erbij.” Monique: “Het is wat het is en daar maken we maar het beste van.”