Houden van is ook loslaten
Tim overlijdt in zijn vaders armen
“Ik maak jou beter, mama!” Luc klapt zijn dokterskoffertje open en haalt er een rolmaat uit. “Oh, ben jij de dokter?” “Nee, ik ben Bob de Bouwer!” Luc meet ijverig mama’s been op, maar het verdriet van Maaike en Paul is niet te meten. Zij moesten afscheid nemen van Tim en Noah, Lucs veel te vroeg geboren broertjes. Geen dokter of Bob de Bouwer die daar iets aan kon doen.
Help mee en doneer
Een paar maanden eerder moesten ze al één kindje laten gaan. Maaike is zwanger van een drieling, de kans dat de jongens het alledrie overleven, is klein. “Een zware beslissing, maar de enige manier om de andere twee een grotere overlevingskans te geven.”
De 20-wekenecho is goed, maar niet lang daarna breken Maaike’s vliezen. De artsen waarschuwen dat ze nog niks voor de tweeling kunnen doen. De kans lijkt echter klein dat ze de bevalling kan uitstellen tot de levensvatbaarheidsgrens van 24 weken. Maar dat is buiten Maaike’s wilskracht gerekend. “Ik kon het niet verkroppen onze knullen kwijt te raken. Ik wilde ze een kans geven en dacht: ik beval nog niet!”
Alleen achter
Het werkt: ondanks negen centimeter ontsluiting stoppen de weeën lang genoeg. De artsen besluiten toch alles op alles te zetten voor de tweeling en sturen Maaike met grote spoed naar het WKZ. “De ambulancebroeder blijkt een vroegere patiënt van mij. Hij zei: ‘Jij was er toen voor mij, nu ben ik er voor jou’.” Een bloedvergiftiging maakt Maaike steeds zieker, onder volledige narcose ondergaat ze een spoedkeizersnee. Paul: “Ik dacht: straks blijf ik alleen achter met Luc.” Geëmotioneerd vertelt hij over de uren die volgen. “Ze reanimeren Noah, maar Tim beademen lukt niet. ‘Wat wil je dat we doen?’, vragen de artsen. Ik antwoord: ‘houden van is ook loslaten’. Voor Noahs couveuse overlijdt Tim in mijn armen, terwijl Maaike op de IC ligt, in levensgevaar.”
In tweestrijd
Maaike herstelt snel, maar Noah vecht wekenlang voor zijn leven. Maaike en Paul buidelen dagelijks met hem, wat hem zichtbaar goed doet. Op 7 december staan ze aan Tims graf terwijl het slecht gaat met Noah. “We willen het liefst bij Noah zijn, maar Tim ook het afscheid geven wat hij verdient”, vertelt Paul. Na de begrafenis nemen ze Luc mee naar het Huis, ze missen elkaar te veel. Maaike: “Luc vindt het er geweldig, in een loopauto scheurt hij rond. Maar wij staan in tweestrijd: we willen er zijn voor Luc én Noah, maar kunnen Luc niet alleen laten. Het management regelt een kamer in het Ronald McDonald Huis voor mijn schoonouders, zodat zij Luc kunnen opvangen. Wat een schatten. Met steun van het Huis kunnen we ons gezin bij elkaar houden.”
Beste medicijn
Vlak voor kerst verslechtert Noahs toestand, de artsen staan met hun rug tegen de muur en kunnen niets meer doen. Maaike: “Voor het eerst voelde ik paniek, we raken ook Noah kwijt.” Haar gevoel klopt. ‘s Avonds komt het gevreesde telefoontje. In een mum van tijd zijn ze bij Noah die moegestreden overlijdt in zijn moeders armen. In de Huiskamer laten Maaike en Paul foto’s maken van Noah en houdt Luc zijn broertje voor het eerst en het laatst vast. Ze vertrekken naar huis, zonder hun tweeling. “Gelukkig hebben we Luc nog, hij is degene die ons er doorheen trekt.” Luc is geen dokter, maar wel het beste medicijn voor zijn ouders.