De meisjes bestuderen elkaars sonde
en voelen aan elkaars kale hoofdje
Charlie en Loua zijn beiden één jaar oud als ze de diagnose acute lymfatische leukemie krijgen. Al in de eerste week van de behandeling ontmoeten hun moeders Aimée en Lieke elkaar. Een start van een bijzondere vriendschap. “Zij spelen in het Ronald McDonald Huis en steppen samen door het ziekenhuis. Wij delen onze zorgen, eettips en struggles van een leven met kinderkanker.”
Help mee en doneer
“Per toeval raakten Lieke en ik aan de praat in de speeltuin van het Prinses Máxima Centrum”, vertelt Aimée. “Al snel merkten we de vele gelijkenissen op tussen Charlie en Loua. Dezelfde leeftijd en diagnose, en allebei net gestart met dezelfde chemobehandeling.”
Op hun gemak
De behandeltrajecten van Charlie en Loua lopen gelijk op. De gezinnen verblijven regelmatig tegelijkertijd in Ronald McDonald Huis Utrecht. Lieke: “Een dagbehandeling begint ’s ochtends vroeg. Met een lange ziekenhuisdag voor de boeg en een kind dat nuchter moet zijn, wil je geen lange reis afleggen. Gelukkig kunnen we de nacht voor de behandeling altijd terecht in het Huis. Het is fijn om zo dicht bij het ziekenhuis te zijn.” Aimée: “In het Huis zijn onze kinderen op hun gemak. Het voelt als een thuis en niet als een plek waar je op visite komt.”
‘Het Huis voelt als een thuis en niet als een plek waar je op visite komt’
Elkaars handje vasthouden
Lieke: “Twee keer viel onze driedaagse opname op hetzelfde moment. Alsof we het hadden uitgekiend. Aimée regelde dat we in het ziekenhuis een kamer tegenover elkaar kregen. Voor Charlie en Loua was dat fijn.” Aimée: “Ze volgen elkaars gedrag. Als Charlie wakker wordt, kijkt ze of Loua ook al op is. Als de een een hapje eet, doet de ander dat ook. En ze spelen samen, racen door het ziekenhuis op de step. Springen op de trampoline terwijl ze elkaars handjes vasthouden. Deze meiden samen ‘gewoon’ zien spelen, maakt de zware momenten lichter.”
Herkenning vinden
De twee kleine meiden spelen vrolijk met de kinderkeuken. Op hun hoofdjes begint net weer wat haar terug te groeien. Ondanks de situatie kijken de moeders genietend toe. Lieke: “Het is zo mooi om die twee samen te zien. In het Ronald McDonald Huis spelen ze graag samen met het poppenhuis. En in de speeltuin van het ziekenhuis kropen ze eens samen in de ronde schommel. Terwijl aan beide kanten een infuuslijn van zeven meter bungelde, staarden ze elkaar aan. Ze bestudeerden elkaars sonde, voelden aan elkaars kale hoofdje. Ze vinden herkenning. Daar haal ik weer kracht uit.”
Ook Aimée en Lieke vinden steun bij elkaar en ze wisselen veel tips uit. Lieke: “Dat gaat vaak om kleine, gekke dingen, zoals over eten en slapen, maar we hebben er ontzettend veel aan. Het is fijn om elkaar te hebben in dit langdurige proces.” Aimée: “En het is ook gezellig. Tijdens een opname aten we een keer met onze beide gezinnen in het ziekenhuisrestaurant. Het voelde alsof we uit eten waren.”
Aan elkaar spiegelen
Beide meisjes zitten nu in de laatste fase van de behandeling. Aimée: “Met Charlie en Loua gaat het relatief goed. Maar er zijn ook momenten dat het minder gaat. Dat je baalt dat je in deze situatie zit. Angsten en zorgen komen soms keihard terug. Dan stelt het ons enorm gerust dat we ons proces aan elkaar kunnen spiegelen.” De moeders beseffen dat hun band uniek is. “Een ander kan nooit helemaal begrijpen wat wij nu ervaren. Wij maken hetzelfde mee op hetzelfde moment. We gunnen andere ouders in deze situatie ook iemand bij wie ze steun vinden.”