Elise kon door een tumor niet meer lopen
Als de zevenjarige Elise last heeft van buikpijn die maar niet weggaat, denkt de huisarts eerst aan een blindedarmontsteking. Maar een echo wijst al snel uit: dat is het niet. Het is de start van een jarenlange zoektocht naar een behandeling. “We hebben alle mogelijke specialisten in Nederland over Elises aandoening gesproken”, vertellen Elises ouders, Désirée en Sander.
Elise krijgt een MRI-scan. “Slecht nieuws volgt. Er zat iets in Elises buik, wat er niet hoorde. Maar wát het precies was, wisten ze niet.” Het gezin werd doorverwezen naar het Prinses Máxima Centrum in Utrecht. “We schrokken, want dat ziekenhuis is voor oncologie.” Na allerlei onderzoeken is het wachten op de uitslag. “Elise moest in het ziekenhuis blijven, maar wij wilden haar helemaal niet alleen achterlaten. Gelukkig konden we terecht in het naastgelegen Ronald McDonald Huis.” Oudste dochter Roos werd opgevangen door familie.
“We werden zo lief ontvangen in het Huis. Het voelde als een warm bad. Alles wat je nodig hebt, was er. En zo fris en schoon. Om en om sliepen we bij Elise in het ziekenhuis.”
Achteruitgang
Elise blijkt een goedaardige tumor te hebben. “De tumor zit op een heel vervelende plek in haar bekken en is om haar zenuwen gegroeid. De artsen gaven aan de situatie goed in de gaten te zullen houden.” Eenmaal thuis beperkt de tumor de kracht in Elises been steeds meer. “Van de een op de andere dag kon ze niet meer lopen en verging ze van de pijn. Uit spoed-MRI’s bleek dat de tumor was gegroeid en moeilijk te opereren. Een soort hernia-operatie zou verlichting moeten brengen.”
Opnieuw neemt het gezin hun intrek in het Ronald McDonald Huis. “In de weekenden kwam ook Roos logeren. Circa vier maanden lang na de operatie ging het goed, en kregen we onze oude Elise weer een beetje terug. Maar toen ging ze toch ineens weer achteruit. Ze kwam het huis niet meer uit. Lopen deed veel te veel pijn.”
‘We voelden ons thuis, ook al was ons eigen huis honderden kilometers verderop.'
Naar Straatsburg
Haar ouders blijven rondbellen in hun zoektocht naar een oplossing. Uiteindelijk komt het gezin uit bij een specialist in Straatsburg, in Frankrijk. In een complexe en lange operatie zou de tumor als het ware bevroren worden. Ook hier kan heel het gezin terecht in een Ronald McDonald Huis. “De vrijwilligers waren net zo warm en hartelijk. We voelden ons thuis, ook al was ons eigen huis honderden kilometers verderop.”
Na de operatie knapt Elise op, maar ze zit nog midden in haar hersteltraject. “Ze zat in groep 4 toen de pijn opkwam, en nu zit ze in groep 7. Als we een dagje weggaan, is een rolstoel nodig. Maar tijdens alle onderzoeken en behan- delingen konden we als gezin bij elkaar blijven, dankzij de Ronald McDonald Huizen. En dat is ontzettend waardevol.”