Binnen een minuut geboren

Minutenwerk 

Absolute bedrust wachtte Gwen in Utrecht, alles om hun kindje zo lang mogelijk in haar buik te houden. ‘De 24 weken hebben we gevierd want dat is de magische grens tussen wel en niet levensvatbaar.’ Twee dagen later diende Harper zich al aan. ‘Ik moest naar de wc, zag bloed en sloeg alarm. In vliegende vaart reden ze me naar de verloskamer waar de gyneacoloog Harper nog net kon opvangen. Ze is echt binnen een minuut geboren.’ 

Minimensje 

Hun dochter vasthouden en van haar genieten was er niet bij. ‘We waren papa en mama geworden, maar zo voelde het niet. Ik kon me niet voorstellen dat zo’n kwetsbaar minimensje zou kunnen uitgroeien tot een gezonde baby. Ze was de kleinste en jongste op de Nicu. De verpleegkundige raadde ons aan onze mobiel bij de hand te houden want ze dachten niet dat Harper het zou gaan redden.’ Na zes dagen mocht Harper echter van de beademing af. ‘Op mijn borst begon ze zelf te ademen, wat een fantastisch moment!’ 

Ontdooien 

De maanden erna volgden hoop en wanhoop elkaar op. Harper moest herhaaldelijk weer aan de beademing en kreeg onder andere een longontsteking, klaplong, en de MRSA-bacterie. Al die tijd verbleven Gwen en Chris in het Tuinhuis. ‘Ik wilde eerst niks met andere gasten te maken hebben, ik zat er alleen voor mijn kind.’ Toch ontdooide ze gaandeweg. ‘Ik realiseerde me dat we allemaal in dezelfde situatie zitten en dat het oplucht om je hart te luchten bij elkaar. Zij weten wat je doormaakt, de buitenwereld niet. Op dagen dat je kapot gaat, zijn er altijd ouders en vrijwilligers die je begrijpen, je helpen en naar je luisteren. Zoals die ene ouder wiens neefje op sterven lag, maar er toch voor mij was toen ik er doorheen zat. In het Huis ben je er voor elkaar en met elkaar.’ 

Gillen 

Na bijna vier maanden mochten Gwen en Chris hun dochter eindelijk mee naar huis nemen. Wonder boven wonder heeft Harper niks overgehouden aan haar vroeggeboorte en alle complicaties. ‘Toen de dokter ons vertelde dat Harper gezond is, gilden we het uit. We hadden niet durven dromen dat we nu gewoon een “normaal” kind zouden hebben.’