'Als je kind ziek is, wil je alleen maar dichtbij zijn’
‘Yes, de 30 weken zijn gehaald.’ Dat stond in het appje van Diede aan Michiel. Ze wist niet dat ze die nacht al zou bevallen van Goos en Siem. De bevalling verloopt goed, maar ineens gaat het mis met Siem. Hij gaat het niet redden. Terwijl ze afscheid nemen van Siem is er voor Goos nog een lange weg te gaan in het ziekenhuis. “Het was een emotionele achtbaan: trots, blijdschap, verdriet en angst volgden elkaar op.”
Drie weken eerder gaat Diede vanuit haar werk naar het ziekenhuis voor een controle. Het rommelt die dag in haar buik en ze willen haar voor de zekerheid zien. Een uur later wordt ze met loeiende sirenes naar het WKZ in Utrecht gebracht. De weeën zijn begonnen en de tweeling zou zomaar geboren kunnen worden.
Iets is niet goed
Met medicatie en rust lukt het om de tweeling nog 3 weken te laten zitten. Maar op vrijdag 27 februari 2015 lijkt het toch echt te gaan gebeuren. “Ik had de 30 weken gehaald, de controles zagen er goed uit. Dus toen de weeën weer begonnen, dachten we: laat de jongens maar komen.” Die nacht wordt om 1.00 uur Goos geboren en 10 minuten later volgt Siem. Op het oog twee kerngezonde jongens. Vanwege de vroeggeboorte worden ze meteen door de kinderarts meegenomen. Diede: “Daar waren we op voorbereid. Michiel mocht met ze mee en ik bleef achter. Toen hij terugkwam in de kamer zag ik meteen aan hem dat er iets niet goed was.”
Afscheid nemen
Het blijkt om Siem te gaan. Kort na de bevalling valt hij onverwachts weg. Hij wordt beademend en op de hersenscan zien ze dat er geen hersenactiviteit meer is. Siem overlijdt 8 uur na de bevalling. “Vanaf dat moment staat alles om je heen stil. Goos ligt te vechten voor zijn leven in de couveuse, ondertussen moet je afscheid nemen van Siem en nadenken over zijn uitvaart.”
Goos is nog klein en moet de eerste dagen op de NICU van het WKZ blijven. Voor Diede en Michiel is er plek in Ronald McDonald Huis Utrecht. “We waren zo blij dat we daar terechtkonden. Zo waren we dicht bij Goos en konden we helpen met de verzorging en met hem buidelen. Dat heeft ons er echt doorheen gesleept. In het Huis hadden we een fijne kamer en het zelf koken zorgde voor de nodige afleiding. Ook de vrijwilligers waren enorm lief. Ze begrepen precies wat je nodig had. Ik had niet geweten hoe we het zonder het Huis hadden moeten doen."
Zelf vrijwilliger in het Huis
Na 7 weken ziekenhuis mocht Goos naar huis en konden het genieten en het verwerken pas echt beginnen. Inmiddels is het gezin 8 jaar verder en is ook dochter Sofie (6) geboren. Diede had al snel besloten dat ze ooit zelf als vrijwilliger aan de slag wilde gaan. Dus belde ze naar Ronald McDonald Huis Middenwest-Brabant.
“Ik heb zelf ervaren hoe belangrijk het is om dicht bij je kind te zijn als dat je zo hard nodig heeft. Dat is echt het enige wat telt als je zoon of dochter ziek is. Het geeft enorm veel voldoening om ouders nu zelf te kunnen helpen. En ja, elke keer als ik het Huis binnenloop, denk ik weer even extra aan Siem.”