En dan ben je in één klap ouders van een heel dapper zorgenkindje
Daar staan je dan, naast de couveuse. Net 25 weken zwanger en geplaagd door een blaasontsteking. Even naar de verloskundige voor een snelle extra check. Niet wetende dat je zoon die dag geboren gaat worden. Wat een alledaagse maandag leek, eindigde drie jaar geleden op de afdeling Neonatologie. En dan ben je in één klap ouders van een heel dapper zorgenkindje.
Het overkwam Manon en Martin. Dolgelukkig met de zwangerschap. Maar die vervelende blaasontstekingen. Het leek zo onschuldig, niets geks. Manon: “Ik was 25 weken zwanger en voelde me niet lekker. Die bewuste maandagochtend ging ik voor een extra controle naar de verloskundige. Alleen. Want, wat kon me gebeuren? In de verloskundigenpraktijk bleek al snel dat ik twee centimeter ontsluiting had. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis.”
Door alle weeënremmers heen
Manons toestand vereist een academisch ziekenhuis en gelukkig is er plek in Rotterdam. Ze komt in het begin van de middag aan. En diezelfde avond wordt Mex door alle weeënremmers heen geboren. Manon: “Hij had een redelijke start en de eerste nacht verliep goed. Daar is alles mee gezegd.” Binnen 24 uur krijgt Mex zijn eerste hersenbloeding en er volgen er meer. Manon en Martin beleven drie vreselijke maanden op de intensive care.
Maanden in het ziekenhuis
En dan gaat het weer gigantisch mis. Mex heeft een hersenvliesontsteking. Martin: “We hebben heel wat uren in het ziekenhuis doorgebracht. Kwamen alleen in het Ronald McDonald Huis om te slapen. Als het Huis er niet was geweest, hadden we in onze auto geleefd. Op de parkeerplaats van het ziekenhuis.” Beide ouders zijn ontzettend betrokken en willen het liefst 24 uur per dag bij hun baby zijn. Hierdoor krijgen ze iets meer ruimte om taken op te pakken, zoals een luier verschonen. Maar huid-op-huidcontact mag gelukkig ook. Er volgen vele operaties en de situatie blijft onstabiel. Na in totaal 5,5 maand in Rotterdam mag Mex eindelijk mee naar huis.
Nog altijd positief
Drie onzekere jaren later en 33 operaties verder zitten Mex, Manon en Martin achter de laptop voor een coronaproof gesprek via beeldbellen. Een opgewekte Mex boekt na zijn laatste operatie een enorme vooruitgang. Hij praat en ontwikkelt zich. Het is een ontroerend gezicht. Manon en Martin zijn elkaar in de afgelopen jaren geen moment uit het oog verloren. Nog altijd positief en moedig vullen ze elkaar goed aan. Als de een het niet meer ziet zitten, ziet de ander nog hoop. Martin: “Dit komt mede doordat Mex er nog is, het Huis en HomeRide. Dat laatste is een fietstocht van 500 kilometer die je in estafettevorm met een team rijdt. Vrienden en familie hebben ‘Team to the Mex’ opgericht en met dit team halen we geld op voor Ronald McDonald Huis Sophia Rotterdam. Heel bijzonder en ontzettend mooi.”