Daar lag ik in Kroatië op de kraamafdeling, maar mijn baby was er niet
Leonie (30) woont samen met Roy (32), werkt als assistent-manager bij Ronald McDonald Huis Sophia Rotterdam, heeft twee bonuskinderen en beviel in de zomer van 2019 van haar eerste eigen kindje: dochter Gigi. Maar wat begon als een droom die uitkwam, eindigde in het buitenland als een slechte film.
Om goed tot rust te komen, zou Leonie zes weken voor de uitgerekende datum stoppen met werken, om vervolgens twee weken op vakantie te gaan naar Oost-Europa. Samen met Roy en zijn kinderen. “Vlak voor vertrek bezochten we de verloskundige en het kindje bleek een groeiachterstand te hebben. Het was niets ernstigs en we konden met een gerust hart op pad. Ik vroeg daar nog expliciet naar.”
Onrustig gevoel
En zo vertrok het samengestelde gezin bepakt en bezakt in de auto naar Kroatië. Roy: “De heenreis verliep fantastisch. Leonie voelde zich goed en het was gezellig onderweg.” Maar die gezelligheid was van korte duur. Leonie: “Ik kon mijn draai niet vinden en had een onrustig gevoel. We kwamen op zaterdag aan en het was dinsdag toen ik voor het eerst een hele dag de baby niet had gevoeld.” Ze besloten naar het ziekenhuis te gaan. In de Kroatische stad Split werd Leonie onderzocht en ze mocht dezelfde avond nog naar huis. “Het hartje klopte, de baby was nog steeds te klein, maar verder was alles prima.” Een desillusie, want enkele dagen later werd Leonie opgenomen in hetzelfde ziekenhuis met het HELLP-syndroom, een levensbedreigende zwangerschapsvergiftiging.
Slechte film
Terwijl Roy naar de camping reed om snel wat spullen te halen, werd de baby met een spoedkeizersnede gehaald en meteen meegenomen voor onderzoek. Leonie lag in alle onzekerheid op een operatietafel tussen artsen en verpleegkundigen met wie ze niet kon communiceren. “Ze konden me niet eens vertellen wat het geslacht was. Het bleek een meisje van 1.650 gram te zijn, ontzettend mager. Vlak na de keizersnede belde ik Roy om te vertellen dat hij vader was geworden van nog een dochter.” Leonie moest een week in het ziekenhuis blijven en mocht haar kindje maar een uur per dag zien. “Drieëntwintig uur per dag wachten tot je je dochter weer mag zien, is het allerergste.”
‘Hoe belangrijk het is om dicht bij je kind te zijn, ervaar je pas echt als je zelf in zo’n situatie zit’
Een band voor het leven
Door haar werk in het Ronald McDonald Huis weet ze hoe belangrijk het is om als ouder in tijden van nood in de buurt van je kind te zijn. “Al ervaar je het pas echt als je zelf in zo’n situatie zit. Uiteindelijk moesten we ruim een maand in Kroatië blijven, totdat Gigi voldoende op gewicht was om mee naar Nederland te mogen. We huurden een appartement zo dicht mogelijk bij het ziekenhuis, om zo toch bij Gigi in de buurt te zijn. We zijn zo goed opgevangen door de mensen daar. Het kunnen delen van ervaringen met een stel dat ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt, zoiets schept een band voor het leven. Dat zie ik in het Huis ook dagelijks.”
Het duurde vier weken voordat Gigi 2.300 gram woog en mee naar huis mocht. “In Kroatië gaat zo’n ontslag met een hoop bombarie. Ouders hebben hun mooiste kleding aan als ze hun kindje mee naar huis nemen. Daar deden wij natuurlijk vrolijk aan mee.”