Yvette was zwanger van een tweeling
Een van de twee had het niet gered
Als IC-kinderverpleegkundige staat Yvette normaal gesproken aan het bed bij jonge patiënten en hun ouders. Na de vroeggeboorte van haar eerste kindje waren de rollen omgedraaid. De zwangerschap verliep allesbehalve rustig. Na diverse bloedingen en onderzoek bleek dat Yvette zwanger was van een tweeling, en dat een van de twee het niet had gered.
“Op dat moment waren we vooral opgelucht dat er een oorzaak was gevonden en dat het goed ging met onze baby”, vertelt Tom. Bij vijfentwintig weken kreeg Yvette opnieuw een bloeding en had ze last van harde buiken. Ze werd direct opgenomen. Yvette: “Ik kreeg weeënremmers en medicijnen voor de longrijping van de baby.” Na negen dagen ziekenhuis kreeg Yvette ’s ochtends meer last van harde buiken. De baarmoedermond was volledig verstreken en ze moest direct naar de verloskamer. Yvette: “Tot ongeveer 23.00 uur bleef het rustig, toen kreeg ik weer harde buiken. Een half uur later is Teun geboren, hij deed het gelukkig goed.”
Afwijking aan de baarmoeder
Na de bevalling komt de placenta niet vanzelf en een operatie volgt. Ze ontdekken een afwijking in Yvettes baarmoeder, die de vroeggeboorte van hun zoontje kan verklaren. De holte die ze eerder op de echo’s zagen, was geen tweede embryo, maar de baarmoederafwijking; zo blijkt achteraf. Teun ligt inmiddels in Rijnstate, het ziekenhuis in Arnhem. “Hier moet hij minimaal zes weken aansterken, voordat hij met ons mee naar huis mag’’, vertellen de trotse ouders. Door haar werk weet Yvette meer dan een gemiddelde patiënt. “Ik schoot gelijk in de verpleegkundige-stand, terwijl ik daar als patiënt én moeder lag. Dit deed ik om mijzelf emotioneel en mentaal te beschermen. Gelukkig prikten de artsen en verpleegkundigen hier goed doorheen. Voor Tom was mijn kennis op bepaalde momenten wel heel fijn. Of ik rustig was of niet, was voor hem een goede graadmeter. En als we bij Teun waren, deden wij de zorg helemaal zelf. Na een aantal dagen lukte het om meer over te schakelen naar mijn rol als moeder.”
"In alle hectiek is het Huis een plek van rust"
Compleet geleefd
Na de bevalling namen de jonge ouders hun intrek in Huis Nijmegen. Tom: “We dachten eerst: is dat wel nodig? We wonen ongeveer op een half uurtje rijden van Nijmegen. Achteraf zijn we blij dat we toch voor een kamer hebben gekozen. Je wordt compleet geleefd. In alle hectiek is het Huis dan een plek van rust.’’
De moeder van Tom is al ruim acht jaar vrijwilliger in het Boshuus, vakantiehuis van het Ronald McDonald Kinderfonds. Yvette en Tom kennen haar positieve, enthousiaste verhalen en weten hoezeer ze het een warm hart toedraagt. Tom: “Nooit gedacht dat we zelf gebruik zouden maken van het Ronald McDonald Huis.” Yvette: “Al is het nu beperkt door de coronamaatregelen, het is zo fijn dat je in het Huis familie en vrienden kunt ontvangen. Je stapt dan even uit die medische wereld en hebt steun aan je ouders en beste vrienden. We waren overdonderd door de grote hoeveelheid kaartjes en cadeaus die we ontvingen. In zo’n tijd ontdek je hoeveel mensen met je meeleven en aan je denken. Dat helpt je er écht doorheen.’’