Het is gek hoe snel je omschakelt
Van weken aftellen naar dagen optellen
Wat voor Wieke begon als een routinebezoekje aan de verloskundige veranderde al snel in een ambulancerit met sirenes naar het Amalia kinderziekenhuis in Nijmegen. Daar hoorde ze direct dat ze vóór de bevalling niet meer naar huis zou gaan. “Hartstikke surrealistisch”, vertelt Wieke. “Ik was pas 26 weken zwanger en dacht alleen maar: ik ga toch niet nog 14 weken in het ziekenhuis blijven?”
Maar de zwangerschapsvergiftiging waar Wieke aan leed, liet haar geen andere keuze. Voor haar en partner Wessel was dat het begin van een langdurig verblijf in Ronald McDonald Huis Nijmegen.
Doodziek
Al vrij snel na aankomst in het ziekenhuis verslechterde Wiekes situatie. Ze hield veel vocht vast en kwam in één week 19 kilo aan. “We hadden in het begin eigenlijk helemaal niet in de gaten hoe ziek Wieke was. Ze was zo positief”, vertelt Wessel. Maar al gauw kwam de realisatie dat ze blij moesten zijn met elke dag extra voor de bevalling. Wieke: “Het is heel gek hoe snel de omschakeling toen kwam van weken aftellen naar dagen optellen.” Na een week in het ziekenhuis kwam Hidde, na precies 27 weken zwangerschap, via een keizersnede ter wereld.
Overlevingsmodus
“Hidde begon gelukkig direct te huilen”, vertelt Wessel. “Hij was niet alleen veel te vroeg geboren, maar hij had ook een groeiachterstand.” Hidde had het zwaar, maar ook Wieke was verre van de oude na de bevalling. Wessel sprong direct in de overlevingsmodus en schakelde, ogenschijnlijk moeiteloos, tussen ‘er zijn voor Wieke’ en ‘er zijn voor Hidde’.
Kleine stapjes
Een kritiek moment voor Hidde diende zich na zo’n dag of vijf aan. De arts vertelde eerlijk dat hij met de handen in het haar zat. Wessel: “We kregen te horen dat als de behandeling niet zou aanslaan, ze het niet meer wisten.” Wieke vult aan: “Het was een van de angstigste dagen, maar gelijk ook een van de mooiste. We hebben toen voor het eerst met Hidde mogen buidelen. We hebben het geluk gehad dat Hidde steeds met stapjes vooruitging. Het waren heel kleine stapjes, maar toch. Het ging uiteindelijk telkens een beetje beter.”
‘De zorg, aandacht en warmte in het Huis tijdens de feestdagen hebben we als heel bijzonder ervaren’
Kerstdiner in het Huis
Wieke en Wessel verbleven in totaal tien weken in Ronald McDonald Huis Nijmegen. Ze hebben in die tijd alle feestdagen in het Huis meegemaakt. “In die periode was alles prachtig versierd”, vertelt Wieke. “Ik vond dit fijn, omdat je daardoor toch het idee had dat de wereld doordraait. Je zit zo in je eigen bubbel. Je bent niet thuis, maar de vrijwilligers proberen je wel zo veel mogelijk dat gevoel te geven. Bijvoorbeeld door het organiseren van een heerlijk kerstdiner. We hadden echt het idee dat we er even uit waren, maar wel binnen de veiligheid van het Huis. Die zorg, aandacht en warmte hebben we als heel bijzonder ervaren.”
Afgelopen maart mocht Hidde naar huis. Op dat moment ging Nederland in de ‘intelligente lockdown’. Wessel: “Afschuwelijk natuurlijk, maar voor ons heel fijn. We leefden al in een bubbel en hadden nu alle tijd om ons te focussen op elkaar."
30 jaar dicht bij elkaar
Sinds 1991 biedt Huis Nijmegen een tijdelijk thuis aan ouders, broertjes en zusjes van zieke kinderen, opgenomen in het ziekenhuis. Zonder overheidssubsidie, met de bevlogen hulp van 130 vrijwilligers, medewerkers, donateurs en sponsors. Wil jij ervoor zorgen dat het Huis ook in de toekomst gezinnen een warme plek kan blijven geven? Help mee in deze jubileumweken en doneer 30 euro aan ons Huis. Dank je wel.