'We voelden dat we onze zoon gingen verliezen'

Tamara: “Vanaf het moment dat Daan drie maanden oud was, had hij klachten. Toen hij anderhalf jaar was, kreeg hij voor de tweede keer buisjes. Vanaf dat moment ging het berg afwaarts. Hij kwam slecht uit de narcose, maar zijn klachten werden niet serieus genomen. We werden van het kastje naar de muur gestuurd. Toen Daan na drie dagen enorm achteruit ging, zijn we direct naar de huisartsenpost gegaan.”

Tamara: “De arts zag gelijk dat Daan echt ziek was en stuurde ons door. Toen zijn zuurstofgehalte veel te laag bleek, gingen alle alarmbellen af.” Zijn gezondheid verslechtert met de minuut. Daan wordt overgeplaatst naar het ziekenhuis in Den Bosch. Als ook daar niet duidelijk wordt wat er aan de hand is, wordt het Radboudumc ingeschakeld. Inmiddels is het 5 december en is het gezin met heel andere dingen bezig dan pakjesavond. Tamara en Corné hebben op dat moment al sterk het gevoel dat ze hun zoontje gaan verliezen.

Paniek

Tamara: "Toen Daan in coma werd gebracht om hem naar Nijmegen te brengen, leek het alsof we in een film terechtkwamen.” Corné: “Dat was het moment dat ik brak, we waren zo radeloos en bang.” Als de arts vanuit het Radboudumc arriveert, blijkt dat Daan vocht achter zijn longen heeft. Door het aanleggen van een drain is de eerste stap gezet, maar het duurt nog een tijd voordat de artsen het aandurven om Daan naar Nijmegen over te plaatsen. 

Tamara: “De kans dat Daan het niet zou overleven, was nog steeds groot. Om je eigen kind daar zo te zien liggen, afhankelijk van al die apparatuur, was heel bizar.” Na een aantal nachten in het ziekenhuis, kunnen Tamara en Corné in Ronald McDonald Huis Nijmegen terecht. Corné: “Het was zo fijn om daar te zijn. Andere gespreksstof, een huiselijke omgeving en fijne vrijwilligers die precies aanvoelen wat je nodig hebt. Vooral onze eerste dag is ons heel erg bijgebleven. We konden ‘s avonds aanschuiven, omdat er die dag gekookt werd door een bedrijf. Er stond een heel buffet, de tafels waren mooi gedekt; voor het eerst in weken aten we een normale maaltijd. Extra bijzonder was dat het Huis helemaal in kerstsfeer was gebracht, waardoor we toch nog besef hadden van de tijd van het jaar.”

‘Dat het Huis helemaal in kerstsfeer was, maakte het diner extra bijzonder’

Spannende weken 

Daan bleek uiteindelijk Streptokokken A, een bloedvergiftiging en een bacteriële longinfectie te hebben. Tamara: “Zijn lijfje was gewoon op. We hebben heel spannende weken gehad, omdat na een piekje ook gelijk weer een diep dal in zijn gezondheid kwam. Daan lag weken in het Radboudumc, tot hij op kerstavond weer werd overgeplaatst naar Den Bosch. Na een traject van maanden en meerdere terugvallen, krabbelde hij weer op en kwam onze vrolijke Daan terug.”

Corné: “De ziekte van Daan bracht ons ook iets heel moois. We maken veel bewustere keuzes en doen veel met het gezin en de mensen die we liefhebben.” Tamara: “Het was een moeilijke tijd, maar ik kan nu oprecht zeggen dat we bewuster gelukkig zijn.”