Na Sophies overlijden volgde een ondraaglijke pijn
Maar we moesten door voor Milou
Marije en Teun konden hun geluk niet op toen Marije in verwachting bleek te zijn van een tweeling. Marije
was pas 24 weken zwanger toen ze last kreeg van krampen. “We dachten: even laten controleren en weer
door”, vertelt Teun. Maar het liep heel anders. Anderhalf uur later waren ze al in het Amalia Kinderziekenhuis
in Nijmegen. Hier hoorden ze dat de tweeling binnen twee weken geboren zou worden.
Maar het was al na een week, op 2 mei, dat eerst Sophie en even later Milou het levenslicht zag. Net 25 weken oud, veel te vroeg. De kersverse ouders namen hun intrek in Ronald McDonald Huis Nijmegen, waar ze uiteindelijk ruim twee maanden zouden verblijven.
Kleine Sophie
“Sophie was de grootste van de twee en leek het sterkste”, vertellen de jonge ouders. Toch was het Sophie van wie ze, na precies een week, afscheid moesten nemen. “Het ging zo snel. We gingen even weg en werden teruggeroepen, omdat het niet goed met haar ging. Sophie zag grauw en we zagen de wanhoop bij de artsen en verpleegkundigen. De medicijnen sloegen onvoldoende aan. Achteraf bleek het de E. colibacterie te zijn: haar kleine lijfje was te zwak om lang genoeg tegen deze darminfectie te vechten.” Sophie overleed in de armen van Marije. Een ondraaglijke pijn volgde, maar Marije en Teun moesten door. Milou verdiende alle liefde en aandacht.
Intiem afscheid
“Vanaf dat moment zit je in de overlevingsmodus”, zegt Teun. “Je bent er voor Milou, maar tegelijkertijd ben je druk met het afscheid van Sophie.” Dat afscheid was een crematie die door de uitbraak van het coronavirus iets onwerkelijks kreeg. “Met slechts dertig familieleden en vrienden die het dichtst bij je staan, namen we afscheid van Sophie. Aan de ene kant heel mooi en intiem, maar we hadden er graag meer dierbaren bij gehad.”
Nog maar een week later wordt het weer heel spannend voor Milou. Ze wordt aan haar darmen geopereerd. Dat doorstaat ze gelukkig goed en sindsdien blijft ze stabiel. Nu heeft ze tijd nodig om te groeien. “Onlangs stelde een arts ons gerust: ‘Milou gaat met jullie naar huis.’ Je bent bang om dat te
geloven. Het gaat nu goed, maar voor je gevoel blijft die donderwolk erboven hangen. Aan de ene kant durf je weer een beetje verder te kijken, maar aan de andere kant word je keihard geconfronteerd met het gemis van Sophie. Juist nu het met Milou beter gaat, krijg je tijd om aan Sophie te denken.”
Sterke band
De band van het jonge stel is ontzettend sterk. “We hebben de moeilijkste dingen meegemaakt, én de mooiste”, vertelt Teun. “En soms zaten daar maar een paar minuten tussen.” Marije: “We hebben veel steun van een fantastische groep familie en vrienden op wie we kunnen rekenen. Het zal spannend worden als Milou straks naar huis mag. Je bent zo gewend om op de monitor te kijken om te weten hoe het met haar gaat. We moeten nu leren erop te vertrouwen dat het goed gaat met Milou.”