De gebroken nachten beginnen
en eindelijk kunnen we dan écht mama en papa zijn
Van een zorgeloze zwangerschap naar totale paniek: voor de kersverse ouders Kirsten en Bram veranderde de roze wolk na de geboorte van dochtertje Lea direct in de grootste zorgen. Als de verloskundige op de alarmknop drukt en de kamer binnen no time vol staat met medisch personeel, weten ze genoeg: er is iets ergs aan de hand met hun kleine meisje.
In 2022 wordt Lea geboren in het ziekenhuis in Geldrop. Het eerste kindje van Kirsten en Bram. Ze kunnen dan ook niet wachten om haar na een voorspoedige zwangerschap in hun armen te sluiten. Maar helaas, al snel na de bevalling vertrekt Lea in een ambulance met gillende sirenes richting het Radboudumc in Nijmegen. Hier blijkt dat het meisje Congenitale Hernia Diafragmatica (CHD) heeft: een gat in het middenrif. Kirsten: “In Nijmegen behandelen ze per jaar ongeveer 25 kindjes met deze zeldzame aandoening. We hebben enorm pech dat Lea hier één van is.”
Kirsten brengt de eerste dagen als kraamvrouw door in het ziekenhuis. Dan wijst het personeel hen op de mogelijkheden van het Ronald McDonald Huis. Kirsten: “We zijn zo blij dat we hier terecht konden. Mijn moederhart kan het niet aan om op een uur rijden van Lea te zijn.” Bram: “Het idee dat je elk moment naar haar toe kunt, is zo fijn. Op de babywatch kunnen we naar Lea kijken en zagen we laatst rond middernacht dat ze erg onrustig was. We belden toen gelijk het ziekenhuis of het nodig was om langs te komen.”
Rust en controle
Door het verblijf in het Huis kregen Kirsten en Bram meer rust. Kirsten: “Hier hebben we het gevoel dat wij meer de regie hebben, dat we zelf meer controle krijgen over de dag. Twee tot drie keer per dag gaan we een paar uur naar Lea, om zo veel mogelijk bij haar te zijn als ze wakker is. Ook hebben we veel gesprekken met artsen, en tussendoor doen we de dagelijkse dingen zoals boodschappen. In het begin vond ik dat heel stressvol, maar inmiddels ga ik al voor een brood op en neer. De supermarkt is een uitje geworden. En even babykleertjes kijken, want we hadden alleen de inhoud van de vluchtkoffer mee.”
Het contact met andere gasten vinden ze erg fijn. Bram: “Je voelt elkaar goed aan en hebt aan een paar woorden genoeg. Doordat je in hetzelfde schuitje zit, voel je automatisch de verbinding.” Zo ontstaan er ook mooie vriendschappen en gezellige avonden in het Huis. Kirsten: “Een borrelavondje in het Huis voelt heel dubbel, want wat hebben we nou te vieren? Onze kinderen liggen in het ziekenhuis! Tegelijkertijd is het ook fijn dat het kan en kijken we ernaar uit om elkaar later weer te ontmoeten met gezonde kindjes.”
Vertrouwen
Lea heeft inmiddels laten zien dat ze een sterk meisje is. Kirsten: “Onze dochter doet het heel goed. Daardoor hebben we vertrouwen gekregen en kunnen we positief naar de toekomst kijken. We wachten nu op de overplaatsing van de IC naar de kinderafdeling.” Bram: “We mogen dan 24 uur per dag bij Lea zijn en krijgen meer verantwoordelijkheid in de zorg voor haar. De gebroken nachten beginnen, maar eindelijk kunnen we dan écht mama en papa zijn.”